2021 | Terugblik op mijn wandeljaar

Groene Wissel Texel Oudeschild

Net als 2020 was 2021 weer een echt wandeljaar. Naast de rondwandelingen op Klompenpaden, Groene Wissels, Trage Tochten en Knapzakroutes, liep ik weer eens een wandeling uit een wandelboekje van Gegarandeerd Onregelmatig, rondde twee Streekpaden af en liep verder op de resterende LAW’s en Streekpaden waaraan ik al eerder was begonnen. Als klap op de vuurpijl wandelde ik eindelijk weer eens buiten Nederland. En hoe! Lees hieronder alles over mijn wandeljaar.

Streekpaden

Noardlike Fryske Wâlden Streekpad tussen Buitenpost en Twijzel

In mijn terugblik van 2020 uitte ik een aantal wandelwensen voor 2021. Zo wilde ik het Westerwoldepad en het Graafschapspad uitlopen. Dat is gelukt. In juni liep ik de laatste zonovergoten etappe van het Graafschapspad tussen Doesburg en Zutphen. De Achterhoek is een mooie streek, het Graafschapspad een afwisselende route die naast aardig wat verharde paden ook regelmatig de onverharde paden aanhield.

Het resterende gedeelte van het Westerwoldepad liep ik in het voorjaar op twee, qua weer, heel verschillende dagen. Dit deel van Groningen heeft mij echt verrast. Een aanrader voor wie op zoek is naar een nieuw, niet al te lang Streekpad in een voor velen onbekend gebied.

Op het Noardlike Fryske Wâlden Streekpad zijn we weer wat verder gekomen. Inmiddels zijn we in Surhuisterveen aanbeland. Met nog vier etappes te gaan, lopen we dit pad volgend jaar of in ieder geval in 2023 uit.

LAW’s

Marskramerpad tussen Beekbergen en Hoog Buurlo

Van het Marskramerpad hebben we dit jaar in vergelijking met 2020 het dubbele aantal etappes gewandeld: twee! In mei wandelden een vriendin en ik in twee etappes vanuit Deventer de Veluwe op. Met Radio Kootwijk in zicht eindigden we ons weekend met de afspraak om in 2022 minimaal dit aantal etappes te evenaren.

Van het Pieterpad hebben we er dit jaar weer vijf etappes op zitten. Niet alleen liepen we eindelijk de eerste etappe van dit pad maar we eindigden ook bij de grote rivieren. Voor een dagje wandelen wordt het nu echt te ver rijden. Volgend jaar willen we dit pad in weekendjes verder lopen.

Het Pionierspad bracht ons in 2021 verder de polder in. Na vier etappes zijn we geëindigd op een lange rechte polderweg met windmolens in aanbouw in de Flevopolder. Volgend jaar gaat we verder naar Lelystad en Zeewolde. Ik ben benieuwd hoever we dan komen.

Rondwandelingen

Knapzakroute Linde-Zuidwolde: De Reest vanaf het kerkenpad

Net als in 2020 heb ik ook dit jaar weer veel meer rondwandelingen gemaakt en beschreven. Zo liep ik bij Veenhuizen een wandeling uit het Gegarandeerd Onregelmatig wandelboekje Te gek om te los te lopen. Het werd een gezellige, prachtige maar ook zeer modderige en vochtige wandeling. Ook liep ik een aantal Knapzakroutes in Drenthe, waaronder de prachtige K33 Linde-Zuidwolde in het Reestdal.

Met vijf Groene Wissels ontdekte ik o.a. Texel op een prachtige voorjaarsdag, het gebied rondom het Overijsselse Den Ham bij hartje winter en het Friese Blauwe Bos bij Haulerwijk. Met dertien Trage Tochten zag ik weer hele nieuwe kanten van Gelderland, Overijssel, Drenthe, Flevoland en Friesland. Met name de prachtige Renderklippen, het zeer avontuurlijke Broekland, de winterse Woldberg en het verrassende Beetsterzwaag met een onverwachte rondleiding zijn me bijgebleven.

Trage Tocht Woldberg bij Steenwijk

Qua Klompenpaden evenaarde ik het aantal van vorig jaar. Ik liep er wederom twaalf. Er zaten weer pareltjes tussen. Het Bekbergerpad op een voorjaarsdag was werkelijk prachtig, maar ook het Ugcheler Markepad en het Beekweidenpad waren erg mooi. Het Klompenmakerspad in de mist leverde een bijzondere ervaring op en een ontmoeting met Tinus het varken (de eigenaar noemde in een reactie de naam van het beest).

Buitenland

Zwitserland: rondwandeling Jolischlucht boven Raron

In oktober gingen we een weekje naar Zwitserland. We hebben er optimaal gebruik gemaakt van de wandelmogelijkheden. Al op de heenweg liepen we een Traumpfad in de Eifel. Was het toen nog grijs en enigszins nat, eenmaal in Zwitserland hadden we voornamelijk zon en blauwe luchten. We liepen door ravijnen, over een lange hangbrug, rondom een stuwmeer geflankeerd door bomen in prachtige herfstkleuren en langs twee pittoreske irrigatiekanalen met historie. Heerlijk!

Kortom, het was een mooi en afwisselend wandeljaar. Ik hoop dit in 2022 voort te zetten. Zoals altijd blijkt er nog veel te ontdekken in Nederland maar ook in de landen om ons heen.

Wat waren de hoogtepunten van jouw wandeljaar 2021?

Zwitserland | Over de hangbrug van de Alpijnse Robin Hood bij Saillon

Route: Passerelle à Farinet (Wallis/Valais)
Afstand: 9,5 km (incl 2 km naar en van de parkeerplaats)
Hoogtemeters ↑↓: 450 m
Start: Parkeerplaats bij Les Bains de Saillon in Saillon (465 m)
Eind: Parkeerplaats bij Les Bains de Saillon in Saillon (465 m)

Uitzicht op Saillon en de burcht

De laatste volle dag in Zwitserland wandelen we een – volgens de wandelkaart van de site valais.ch – eenvoudige en korte wandeling in het Rhône-dal. We starten in Saillon en lopen al snel omhoog naar het oude middeleeuwse deel van het stadje met burcht. Door een stadspoort en smalle straatjes wanen we ons eeuwen terug in de tijd. Alleen die auto’s …

Middeleeuws Saillon

We laten de oude gebouwen achter ons en gaan de wijnvelden in. De gele wandelbordjes leiden ons hoger en hoger. De asfaltweg loopt in haarspeldbochten omhoog, maar wij nemen de onverharde kleine paadjes die dwars doorsteken, steil de berg op. De uitzichten over het Rhône-dal zijn adembenemend. De lucht is strakblauw en de zon schijnt uitbundig. Een hoed en zonnebrand is nu geen overbodige luxe.

Wij nemen de kleine weggetjes steil omhoog door de wijnvelden

Ik had op de site gelezen dat de wandeling over een hangbrug gaat. Vanaf beneden zagen we in de hoogte wel een hangbrug maar dachten niet dat dat ‘m kon zijn. Veel te ver weg. Nu we steeds meer stijgen beginnen we te twijfelen.

Over de kloof zie je in de verte de hangbrug

Uiteindelijk blijkt het wel degelijk de hangbrug te zijn waar de wandeling overheen gaat. De brug is 92 meter lang en overbrugt de Salentzekloof op 136 meter hoogte. Hij beweegt als we eroverheen lopen. Mijn medewandelaar wordt hier iets minder blij van. De V van vertigo in de wandelomschrijving staat er niet voor niets. Om ons heen zijn de bomen volop in herfsttooi. Het lijkt wel een schilderij van Bob Ross. Dit is een goed jaargetijde om hier te zijn.

Als we weer afdalen komen we steeds meer wandelaars tegen die omhoog klimmen naar de brug, het zal er een stuk drukker worden dan het net was. Op een verdwaalde pallet tussen de wijnranken eten we ons brood en genieten van de laatste dag met Zwitserse zon. Morgen rijden we weer naar huis. Met een lus lopen we weer terug naar Saillon.

Uitzicht op een Bob Ross-bos tijdens de lunch

Op de heenweg, maar ook nu weer, vallen de kleurige ronde glas-in-lood ramen op die op de heuvels met de wijnvelden maar ook in Saillon zelf staan. Ze beelden taferelen uit en hebben een nummer en een titel. Ze blijken samen de Farinet-route te vormen. Jospeh-Samuel Farinet (1845 – 1880) was een van de grootste smokkelaars en valsemunters van de 19e eeuw. In het Wallis groeide hij uit tot plaatselijke volksheld omdat hij tegen de gezagdragers streed. In 1995 was het 150 jaar geleden dat hij werd geboren. Hij bezat de kleinste wijnberg van de wereld hier in Saillon. 21 glazen sculpturen van kunstenaar Theo Imboden vertellen zijn verhaal. De route duurt ongeveer 2 uur.

Sculpturen van de Farinet-route

Iets om te onthouden voor de volgende keer dat we hier zijn. De sculpturen zijn prachtig. De zonnestralen die er doorheen vallen geven een bijzonder effect. En ik ben wel benieuwd naar het verhaal van deze ‘Alpijnse Robin Hood’ die aan zijn einde kwam in de kloof waar nu de hangbrug met zijn naam overheen loopt.

Benieuwd naar andere wandelingen in Zwitserland? Kijk dan hier.

Zwitserland | Wandeling langs 2 bisses bij Haute-Nendaz

Route: Bisse Vieux et Bisse du Milieu (Wallis/Valais)
Afstand:13 km
Hoogtemeters ↑↓: 230 m
Start: Parkeerplaats Pré de la patinoire Haute-Nendaz (1325 m)
Eind: Parkeerplaats Pré de la patinoire Haute-Nendaz (1325 m)

Wallis staat bekend om haar bisses of suonen, irrigatiekanalen die vaak al eeuwenlang dienst doen. Langs deze smalle waterlopen zijn meerdere wandelingen te maken. Vaak van A naar B maar af en toe ook te combineren tot een rondje. In Haute-Nendaz vormen twee bisses een rondwandeling: de Bisse du Milieu en de Bisse Vieux.

We beginnen in het centrum van Haute-Nendaz en vinden met behulp van de GPS al snel het begin van de Bisse du Milieu. De bisse loopt aanvankelijk nog tussen huizen door maar leidt ons geleidelijk naar meer natuurlijk gebied. Deze bisse is enkel in de zomer in werking en bevloeit onder andere de frambozenvelden. Het pad blijft smal en loopt door een sparrenbos. Af en toe krijgen we een uitkijkje over de omgeving. Zo nu en dan loopt het paadje een stukje langs de weg.

Uitzicht op Haute-Nendaz

Langs Bisse du Milieu

We lopen vooral in de schaduw en zien aan de overkant de zon. Soms krijgen wij ook wat zonnestralen mee. Het is niet druk, we komen een paar wandelaars tegen. Als we op een bankje met uitzicht op het herfstige naaldbos aan de overkant onze koffie drinken begint het zachtjes te regenen. De wolken die verderop in het dal hangen komen onze kant op.

Uitzicht op een herfstig naaldbos

Aan het einde van de bisse steken we de bergstroom La Printse over die beide bisses voedt. Het regent inmiddels flink. Met regenhoezen over onze rugzakken lopen we gestaag door naar de tweede bisse, Bisse Vieux. De hoogtemeters in de wandeling zitten voornamelijk in deze oversteek van de ene naar de andere bisse. We passeren rood-witte linten en borden die aangeven dat er de volgende dag een autorally verreden wordt. Het is dan verboden voor wandelaars. Gelukkig zijn we hier vandaag, anders was de bisse-wandeling wel een uitdaging geworden.

Bergstroom La Printse

De Bisse Vieux lijkt wat avontuurlijker met meer rotsen op het pad, smalle doorgangetjes, hoogteverschillen en trappetjes. Deze bisse is al voor 1658 geconstrueerd (vandaar vieux, oud). We lopen door de schaduw van witte elzen en in een donker sparrenbos. Hoewel het gestopt is met regenen is er geen zon hier en dat merk je aan de temperatuur. De jas blijft aan tot aan Haute-Nendaz.

Bisse Vieux

We eten onze lunch op een van de bankjes onderweg en drogen wat op. We passeren wolven, gemzen en kabouters, allemaal uit boomstammen gesneden. De eekhoorns, vlinders en vele vogels zijn wel echt. Naarmate we dichter bij Haute-Nendaz komen breekt de zon meer door. Met een blauwe lucht ziet de omgeving er meteen anders uit.

De zon breekt door

En dan zien we de eerste huizen van Haute-Nendaz alweer. De grote appartementencomplexen in dit toeristische plaatsje zijn niet te missen. Boven onze hoofden zweven de gondels van een kabelbaan naar andere mooie gebieden.

Kabelbaan Haute-Nendaz

In Haute-Nendaz lopen we door tot aan het begin van de Bisse Vieux en maken nog een lus door het plaatsje tot aan de grote parkeerplaats waar we de auto hebben neergezet. Deze parkeerplaats is van mei tot aan november gratis. Met het ski-toerisme zal het hier in de winter waarschijnlijk een stuk drukker zijn.

Deze wandeling kent weinig stijging en is daarmee geschikt voor veel doelgroepen. Je loopt door een afwisselende omgeving, hebt mooie uitzichten, er zijn genoeg bankjes en onderweg kom je nog een paar horecagelegenheden tegen. Kortom, een aanrader om eens kennis te maken met de Walliser bisses.

Benieuwd naar andere wandelingen in Zwitserland? Kijk dan hier.

Zwitserland | Avontuurlijke wandeling door 2 ravijnen boven Raron

Route: Jolischlucht (Wallis/Valais)
Afstand: 11 km
Hoogtemeters ↑↓: 455 m
Start: Raron parkeerplaats centrum (639 m)
Eind: Raron parkeerplaats centrum (639 m)

Als ik de beschrijving van de wandeling van vandaag mag geloven staat ons een avontuurlijke dag te wachten. De middelzware wandeling maakt een rondje boven het dorpje Raron en komt door twee schluchten (ravijnen). Er staat een V van vertigo bij wat betekent dat mensen met hoogtevrees beter een andere wandeling kunnen uitzoeken. Gelukkig hebben wij daar geen last van. We starten in het rustige dorpje op een bijna lege parkeerplaats. Het zonnetje schijnt uitbundig.

We stijgen al snel door smalle straatjes naar de Burgkirche die we al van verre zagen. Bij deze kerk is het graf van de dichter Rainer Maria Rilke. De zon staat pal achter de kerk die op een hoge rots ligt waardoor dit oude gebouw mooi uitgelicht wordt. Naast de kerk is hier o.a. een museum te vinden. Iets om de volgende keer te bezoeken.

Weg naar de Burgkirche

De Burgkirche en Raron van boven

Vlak voor de kerk gaat er een pad steil omhoog. Over losliggende stenen, rotsen en zand maken we al snel hoogte. Af en toe blijven we staan om het uitzicht te bewonderen (en even op adem te komen). Als we langs een bisse of suone (een irrigatiekanaaltje) lopen is het pad even vlak. We volgen het in de zon glinsterende water een tijdje om vervolgens weer steil omhoog te gaan.

Langs de steile weg omhoog

We hebben prachtige uitzichten over het Rhône-dal. Een bankje lonkt, de koffie in de rugzak ook, maar we hebben nog een hele weg voor ons. Al stijgend maak je niet veel kilometers. We klimmen verder en treffen bij het punt Riedgarto op 973 meter hoogte de eerste andere wandelaars. Het zullen niet de laatste zijn.

Uitzicht over het Rhônedal

Hierna is het even gedaan met de klim. We volgen de Bietschtalschlucht bijna helemaal tot aan het einde over een nagenoeg vlakke weg met aan de ene kant de diepte en de andere kant de berg. In de verte zien we een spoorbrug, de Bietschtalbrücke, opdoemen. Via tunnels en enige klimmetjes lopen we er uiteindelijk helemaal omheen. Meerdere keren geven bordjes aan dat het ten strengste verboden is de kloof in te gaan zonder berggids. Het maakt me wel nieuwsgierig. In een naaldbos pauzeren we met de welverdiende koffie.

We lopen helemaal om de Bietschtalbrücke heen

We laten de spoorbrug achter ons. Op stukken waar het paadje wel erg smal wordt en de afgrond steil naar beneden loopt, kan je als wandelaar gebruik maken van een kabel aan de rotswand. Er passeren steeds meer wandelaars. De gemiddelde leeftijd ligt hoog. Eerst wijten we het aan de doordeweekse dag maar nadat er hele groepen mensen voorbij komen, beginnen we te vermoeden dat er een wandeltocht gaande is.

Smalle paadjes met kabel

Wij stijgen maar dalen vooral richting de Jolischlucht. Opeens staan we voor een hangbrug. Hier is het gelukkig niet zo druk. Al wiebelend gaan we erover heen. Aan de overkant dalen we lange trappen af en lopen over rasters langs de rotswand en zelfs even op planken in een grot. Ik begrijp goed waarom er een V bij deze wandeling stond. Kabels en hekwerken maken het echter vrijwel onmogelijk om daadwerkelijk te vallen.

In de Jolischlucht

In de Jolischlucht

Hierna moeten we een flink aantal hoogtemeters overbruggen om in Niedergesteln te komen. We lopen langs de Stägeru-suone en dalen dan enkele honderden meters over steile paadjes. Volgens bordjes is dit ook de wandelweg naar de hangbrug (alleen dan dus steil omhoog). We komen echter niemand tegen. Ik kan me voorstellen dat de parkeerplaats vlakbij de hangbrug iets aanlokkelijker is.

Niedergesteln

In Niedergesteln eindigt het officiële pad, maar aangezien onze auto in Raron staat volgen we de gele wandelbordjes nog enkele kilometers naar dit plaatsje. Prima te doen overigens. Waarom hier geen rondwandeling van is gemaakt…?

Na 4 uur zijn we weer in Raron en hebben we een prachtige wandeling gemaakt met veel mooie uitzichten, verrassende paadjes en spannende stukken. Raron ligt niet hoog (630 meter) in vergelijking met de omliggende gebieden, maar daar merk je met deze wandeling niks van. Dit mag zich met recht een bergwandeling noemen.

Benieuwd naar andere wandelingen in Zwitserland? Kijk dan hier.

Zwitserland | Rond het herfstige Lac de Tseuzier

Route: Tour du Lac de Tseuzier (Wallis/Valais)
Afstand: 5 km
Hoogtemeters↑↓: 80 m
Start: Parkeerplaats Lac de Tseuzier (1779 m)
Eind: Parkeerplaats Lac de Tseuzier (1779 m)

Al van kinds af aan kom ik in het kanton Wallis (Valais in het Frans) in Zwitserland. Na vele jaren van afwezigheid ben ik er deze herfst weer, samen met mijn familie. De eerste dag na aankomst doen we altijd een inlooptochtje. Als Nederlanders zijn we die bergen niet gewend en lijkt bij de eerste bergwandeling je zorgvuldig opgebouwde conditie compleet verdwenen. Een van onze vaste inlooptochtjes is een rondje om het stuwmeer Lac de Tseuzier, dat boven Crans Montana ligt. Over kleine onverharde paadjes met niet al te veel stijgingen loop je het meer rond. Ideaal voor een eerste wandeldag.

Op een zondagmorgen rijden we het bochtige, smalle weggetje met een aantal tunnels omhoog naar het meer. In de tunnels komen we gelukkig geen tegenliggers tegen, je kunt elkaar daar namelijk niet passeren. Bij het meer blijkt het opvallend druk. Een zonnige zondagochtend lokt de mensen naar buiten. Wandelstellen, maar ook veel groepjes en gezinnen maken zich klaar om het meer links- dan wel rechtsom te wandelen. Wij lopen tegen de klok in zodat we de eerste helft in de zon lopen.

Het meer ligt er prachtig bij. De lucht is strakblauw, de zon schijnt uitbundig, de bomen zijn in herfsttooi en het blauwe wateroppervlak is zo glad als een spiegel. De bergen en bomen rondom het meer weerspiegelen in het water waardoor het een blauw-groene kleurenpracht is. Naarmate het rondje vordert krijgen we elke keer een ander uitzicht voorgespiegeld, het ene nog mooier dan het andere.

De weggetjes stijgen en dalen, maar zijn goed te doen. Af en toe overbruggen we een watervalletje en klauteren over wat rotsen. Aan het eind van het meer staat een grote ‘T’ (van Tseuzier?) en leidt de weg naar een ruime bergweide. Er stroomt een beekje, overal liggen grote stenen en er staan picknickbankjes waar we dankbaar gebruik van maken voor de lunch. Vanaf hier wijzen gele bordjes naar nog meer wandelingen, de hoogste naar 3400 meter, iets te hoog gegrepen voor zo’n eerste dag.

De T van Tseuzier?

Geen verkeerde lunchplek

Het tweede deel lopen we in de schaduw langs een drooggevallen bisse. Het Wallis kent veel irrigatiekanaaltjes, de bisses, om de akkers te voorzien van water. Tegenwoordig kun je langs veel van die stroompjes bisse-wandelingen maken. We passeren een grote schommel aan het meer die zeer populair is bij kinderen en selfiemakers. Dergelijke schommels met de hashtag #anzair (variant op het plaatsje Anzère) blijken op meer mooie plaatsen in de omgeving te staan. Als er na de schommel ook nog een wiebelige hangbrug en zelfs wat sneeuw volgt, is de wandeling niet alleen voor de volwassenen in het gezelschap op en top geslaagd.

Hangbrug aan de schaduwkant van het meer

De Tour du Lac de Tseuzier is goed te doen voor elke leeftijd. We lopen deze rondwandeling met drie generaties, de oudste is boven de zeventig, de jongste is vier. Vooral bij het tweede deel van de wandeling merken we dat het steeds drukker wordt met wandelaars en ook fietsers. Als we weer op de plek komen waar we gestart zijn, staat alles vol met auto’s. Ze staan tot ver langs de toegangsweg. We waren er gelukkig op tijd bij. Op een zonnige zondagmiddag in de Zwitserse herfstvakantie is het Lac de Tseuzier zeer populair. Het is dan ook een plaatje onder deze omstandigheden. Gelukkig hoefde ik niet terug te rijden …

Uitzicht op de stuwdam waar we het rondje begonnen

Benieuwd naar andere wandelingen in Zwitserland? Kijk dan hier.

De Wandelen-Tag

Een zandpad onderweg op het Jacobspad Uithuizen – Hasselt

Op de blog van Vera wandelt zag ik in augustus deze tag voorbijkomen. De weken erna dook hij bij meerdere wandel- en reisbloggers op. Ze deden uit de doeken waarom ze hun wandelschoenen aantrokken en uren achtereen al wandelend binnen- en buitenland verkenden. Ik kwam bijzondere antwoorden tegen. Hieronder volgen de mijne.

Waarom wandel je?
Ik wandel al zolang ik mij kan herinneren. Van kinds af aan gingen wij elke herfstvakantie met drie generaties naar Zwitserland om de meest schitterende wandelingen te maken. De natuur, de gezelligheid en de prestatie zijn redenen die ook nu nog gelden. Je komt op plekken waar je met de fiets of auto niet komt, hebt lunches met prachtige uitzichten en ik ben soms verbaasd over hoe makkelijk ik 20 kilometers ‘wegtik’.

Steenmannetjes tijdens een wandeling naar Cabane de Moiry in het Val d’Anniviers, Zwitserland

Tegenwoordig is historie ook een belangrijke reden om een wandeling te doen. Het Jacobspad van Uithuizen naar Hasselt is het eerste langeafstandwandelpad dat ik loop en brengt me langs eeuwenoude kerken, kerkepaden, onbekende dorpjes en heel veel geschiedenis waar ik niets van af wist. Voor het Westerborkpad waar ik binnenkort mee wil starten, is historie ook de belangrijkste drijfveer.

Maar misschien nog wel de belangrijkste reden om te wandelen zijn de onverwachte, onvoorziene zaken waar je onderweg op stuit. Het zijn de dingen die je niet in de hand hebt. Het pad houdt op, de aanwijzingen blijken niet te kloppen, je komt bekende of onbekende mensen tegen waarmee je leuke gesprekken hebt. En soms leidt dat zelfs tot een kopje koffie in een 18e-eeuwse boerderij.

Wanneer wandel je?
Ik wandel wanneer ik de tijd heb. Meestal is dit in een weekend of op mijn roostervrije dag door de week. Deze dagen besteed ik dan aan groene wissels, trage tochten, een etappe van een langeafstandswandeling of een ommetje in de buurt. Daarnaast draag ik altijd mijn Garmin, een activity tracker waarmee ik al mijn stappen bij houd. Ik ben dus eigenlijk dagelijks bezig met wandelen en loop vaak bewust nog een stukje als ik bijvoorbeeld moet wachten op mijn trein of bus.

Waar wandel je het liefst?
Eigenlijk heeft elke wandeling zijn eigen charme. Je maakt altijd wel iets mee of komt iets tegen dat je niet verwacht en dat maakt het leuk. Mooie natuur, verrassende paadjes, uitdagende klimmen zijn zeker favoriet, maar een wandeling door een stad of dorpje zijn minstens zo interessant. Ik word iets minder blij van kilometerslange geasfalteerde paden langs grote wegen.

Tijdens de Trage Tocht Berg en Dal maken we veel hoogtemeters

Wandel je samen of alleen?
Meestal wandel ik samen met echtgenoot, familielid, vriendin of collega. Wandelen is een ideale gelegenheid om bij te praten. Daarnaast is het gewoon gezellig en zie je met meerdere mensen meer dan in je eentje, zoals hertensporen of de juiste afslag.

Wat is voor jou het perfecte wandelweer?
Het meest ideale weertype om bij te wandelen is een graadje of 20, droog en niet te veel wind. Maar bij andere weertypen trek ik er ook op uit. De herfst en de lente vind ik fijne jaargetijden om buiten te zijn. De natuur laat zich dan van haar mooiste kant zien. Ik kom dan ook met veel foto’s thuis.

Op een mooie herfstdag lopen we de Trage Tocht Paleis Het Loo

Wat neem je mee tijdens jouw wandeling?
In mijn rugzak zit altijd voldoende proviand voor onderweg, we komen lang niet altijd een horeca-gelegenheid tegen. Bij het Jacobspad hebben we de traditie ingesteld om elke etappe iets lekkers mee te nemen. Dit varieert van Terschellinger pondkoek tot verse ananasstukjes. Daarnaast natuurlijk het routeboekje, eventueel een wandelkaart, mijn telefoon, een fototoestel, een EHBO-setje, een plastic zak om op natte bankjes of grasvelden droog te zitten en afhankelijk van waar en bij welke weersomstandigheden we wandelen een GPS-apparaat, een warme trui en zonnebrandcrème.

Wat is jouw wandeltempo?
Mijn wandeltempo is helemaal afhankelijk van het gebied waar ik wandel, met wie ik wandel en hoe fotogeniek alles is. Het gaat me bij het wandelen niet om de snelheid, maar om het genieten. Een wandeling is een middagje of dagje uit.

Op welke schoenen wandel je?
Ik wandel eigenlijk altijd op mijn Lowa’s, bergschoenen die inmiddels al weer 7 jaar oud zijn. Ik heb ermee in de bergen van Canada, Madeira en de Alpen gewandeld, maar ze hebben ook regelmatig door de duinen van Terschelling, de heidevelden van Drenthe en de bossen van de Veluwe gewandeld.

Mijn trouwe Lowa’s

Wandel je het liefst verhard of onverhard?
Ik kan niet zeggen dat ik liever verhard of onverhard wandel, dat is helemaal afhankelijk van de wandeling. Als ik een wandeling maak voor en door de natuur heeft onverhard wandelen mijn voorkeur. Wandelingen door een eeuwenoude geschiedenis van een stad of gebied echter brengt onvermijdelijk verharde wegen met zich mee. Dit past bij de wandeling. En die kinderkopjes hebben zeker hun charme.

Wanneer is een wandeling voor jou geslaagd?
Een wandeling is voor mij geslaagd als ik met een goed gevoel huiswaarts keer. Dit kan zijn omdat de natuur prachtig was, ik interessante historische dingen ben tegengekomen, het gezelschap aangenaam was, ik leuke ontmoetingen heb gehad of verrassende dingen ben tegengekomen onderweg (zoals een zebra in de sneeuw).

Tijdens de Trage Tocht Duursche Waarden bij Den Nul komen we wel een heel bijzonder dier tegen

Kortom, een wandeling is geslaagd als ik er een stuk over kan schrijven. Tot nu toe is dat altijd het geval geweest. Volgens Robert Macfarlane is dit ook niet zo vreemd. In zijn boek De oude wegen (2012) schrijft hij het volgende:

“Het pact tussen lopen en schrijven is bijna zo oud als de literatuur zelf – een wandeling is maar één stap verwijderd van een verhaal, en elk pad vertelt.”

Geef de Wandel-Tag door
Lees je dit nu en denk je: herkenbaar! Of juist helemaal niet? Vul dan ook de Wandelen-Tag van Vera wandelt in. Ik ben benieuwd naar jouw wandelervaringen.

 

Zwitserse steenmannetjes

Aan het einde van de kronkelende weg vol met haarspeldbochten komt de tunnel in zicht. Ruimte voor één auto slechts, een stijgende weg, de rotsachtige binnenkant druppend van het water dat zich een weg naar beneden baant. Een snelle blik in het duister om er zeker van te zijn dat we niet halverwege achteruit hoeven. En gas! Aan het einde de beloning: een hemelsblauw meer omgeven door groene bergen. Het Lac de Moiry in het Val d’Anniviers, een zijdal van het Zwitserse Rhônedal ligt daar lonkend naar de vele wandelaars die op dit vroege uur ook reeds de autotocht hebben ondernomen.

Even stappen we uit, nemen het uitzicht in ons op, ademen de frisse berglucht in. Dan het laatste ritje dat ons aan het andere einde van het meer brengt. Een parkeerplaats, uitzicht op de gletsjer en het begin van de echte bergwandelingen. Langs de berghellingen zoeken we de bergkam met het minuscule hutje. Meerdere malen vanaf hier bekeken, even zovele keren een poging gewaagd. Slechts eenmaal gehaald. Sneeuw- en ijsvelden gooiden roet in het eten, maakten de klim te gevaarlijk. Nu het juiste jaargetijde, nazomer, de eerste sneeuw laat nog op zich wachten, de zon schijnt uitbundig.

Koeien ontwijkend, maken we al snel hoogte. De auto is nog slechts een stipje naast een blauw meer. De relatief brede weg gaat over in een smal paadje dat langs alpenweiden en steenmannetjes voert. De gletsjerspleten zijn goed zichtbaar en lichten helblauw op in de zon. Over een kam lopen we, met aan weerszijden steile hellingen. Hier passeren we de eerste wandelaars die de terugweg hebben aangevangen. In elke hand een stok, windjack aan, bandana in het haar, lopen ze met flinke snelheid op hun C-schoenen terug naar het meer. Even naar de cabane op en neer, een blokje om vóór de koffie. Die Zwitsers…

De kam hebben we inmiddels achter ons gelaten en we bevinden ons nu op de zigzagweg naar boven. Hijgend en puffend zien we op de GPS de hoogte toenemen. Nog 200 meter lijkt, naar boven kijkend, nog een heel eind. De hut is niet meer zichtbaar, gaat schuil achter de rotswand die onneembaar lijkt. Rotsen doorkruisen het pad. Stroompjes water dalen af door de spleten. Goed kijken waar we onze voeten zetten. Handen komen er aan te pas. Niet uitglijden nu.

En het pad gaat verder, in bochten omhoog kronkelend. Elke bocht is een reden om even van het uitzicht te genieten en een beetje op adem te komen. Ver beneden andere wandelaars, af en toe omhoog kijkend naar die kleine stipjes die wij moeten zijn in hun ogen. Er passeren nog meer mensen. Twee mannen in hardlooptenue halen ons in snelwandeltempo in, groeten vriendelijk. Een goede hoogtetraining voor een marathon of andere extreme hardloopwedstrijd. Voordat we boven zijn, rennen ze alweer naar beneden. Zal hun auto wel bij het meer staan? Of wellicht een paar dorpen terug, voor dat beetje extra training?

Dan houdt het pad op, alleen nog maar rotsen, met gele markering. Klauterend zien we een dak verschijnen, grijze stenen, groene luiken. Het dak weerkaatst de zonnestralen tegen een strakblauwe lucht. Cabane de Moiry in volle glorie op 2825 meter. We made it! Unaniem besluiten we dat dit een apfelschorle waard is, met een versgebakken broodje, vanmorgen gehaald, bij de bakker in het dorp, bij de eerste zonnestralen.

Eindelijk vakantie. Tijdens een gewone werkweek, in de kantoortuin, achter je computer, zou je bijna vergeten hoeveel belevenissen er in één dag passen.