Pieterpad etappe 10: Ommen – Hellendoorn

On 11 oktober 202021 april 2021 door Door SuzanneinWandelenEen reactie plaatsen

Route: Pieterpad
Afstand: 20 km
Start: Station Ommen
Eind: Centrum Hellendoorn

Pieterpad, het pad der paden. Of in ieder geval het eerste langeafstandspad in Nederland. Het loopt van Pieterburen naar de Sint Pietersberg en spreekt tot de verbeelding. Vele mensen lopen het en doen er soms jaren over om het uit te lopen. Een vriendin van mij liep het pad in 2018 in anderhalve maand, vrijwel achter elkaar. Ik liep toen twee etappes met haar mee. Hoog tijd voor de rest.

Het is een grijze herfstdag als we ons opmaken voor etappe 10 van het Pieterpad. De auto parkeren we in Hellendoorn en op de fiets rijden we de 15 kilometer naar station Ommen. Hier eindigden we in augustus in de regen na een overigens zonovergoten etappe. Vandaag staan er vier bergen en mooie natuurgebieden op het programma. We hebben er zin in!

We lopen Ommen uit over een stil weggetje. Voor ons rijdt een trekker met aanhanger. Op de aanhanger zitten twee kinderen te midden van een hele hoop dozen. De trekker stopt bij elk huis. De bestuurder en de kinderen springen eruit en pakken de dozen op die af en toe op de grond en af en toe op een kruiwagen staan. Met een geroutineerde beweging belanden de dozen op de aanhanger, de kinderen klimmen erachteraan. De bestuurder neemt plaats achter het stuur en trekt weer op. Vriendelijk glimlachend groet de oud papier ophaaldienst van Ommen ons.

Een onverhard pad leidt ons het bos in waarna het eerste klimmetje begint, de Besthmenerberg op. Over uitgebloeide heidevelden met bosbessenplantjes lopen we naar boven tot aan de voet van een uitkijktoren. Op een bankje dat we net wat eerder bereiken dan andere wandelaars (“het is jullie gegund, het lijkt alsof jullie al wat langer onderweg zijn dan wij”), halen we de thermosfles tevoorschijn en genieten van een kopje koffie met uitzicht.

Als we de berg weer afdalen stuiten we op een monument voor de slachtoffers van Kamp Erika. Op deze plek was tussen 1941 en 1945 een gevangenenkamp van de Duitsers. ”Een plek van ontberingen, pijn, vernederingen en veel leed” zoals op een van de stenen te lezen staat. Van 1924 tot 1938 werden op deze plek de zogenaamde ‘Sterkampen’ gehouden van de spiritueel leraar Krishnamurti. Voor zijn lezingen kwamen zo’n 3000 volgelingen uit de hele wereld naar Ommen. We kunnen ons er weinig bij voorstellen. Om ons heen zien we een stil bos met smalle onverharde paden.

Langs de Steile Oever – in de diepte zien we een dode rivierarm van de Regge – lopen we naar de brug over de rivier. Hier liepen we drie jaar geleden ook met de prachtige Groene Wissel Ommen. Het voorjaar was toen net begonnen en we hoopten op bloeiende krentenbomen. Befaamd in deze contreien. Nu is duidelijk de herfst aangebroken. De bomen beginnen te kleuren en overal staan paddenstoelen. Ook op onze volgende twee bergen: de Archemer- en de Lemelerberg.

We zijn niet de enige in dit natuurgebied. We zien veel wandelaars, mountainbikers en hardlopers. Zelfs op een bewolkte dag als vandaag. Het is hier dan ook erg mooi. Het is het gebied waar de jeneverbes nog veel voorkomt. Je loopt door uitgestrekte heidevelden en kunt ver kijken vanaf de toppen van beide bergen. Wel wordt er momenteel flink gewerkt in het gebied. We passeren groot materieel en hele stukken zijn kaal.

Heel wat jeneverbessen en paddenstoelen onderweg

Langs de Dikke Steen, een immense half uitgegraven zwerfkei, doorkruisen we het bos en lopen naar Lemele. Vanaf hier wandelen we weer in open terrein. Over kleine weggetjes komen we uit bij lunchroom en B&B De Glinthaar. Het staat niet in het boekje, maar is bekend terrein voor ons. Tijdens een familieweekend vorig jaar, in de buurt van Hellendoorn, kwamen we hier op de mountainbike langs. De cappuccino was zeer welkom. Ook nu gaat de koffie met lekkers er goed in.

De vierde berg volgt: de Eelerberg. Er is geen mens en op ons gemakje lopen we over smalle paadjes langs vreemde bomen. In de verte horen we het geluid van crossmotoren of motorkettingzagen. Naarmate we verder lopen wordt het geluid steeds harder, maar we zien niets. Gezien de zaterdag vermoeden we het eerste. Als we op een breed bospad komen met rijen gestapelde boomstammen slaat de twijfel toch toe.

We laten het raadsel achter ons en ook het bos. Over een lange rechte weg met aan weerszijden maisvelden en in de verte boerderijen en grote huizen aan de bosrand, lopen we naar Hellendoorn. Na 20 kilometer zijn we weer op de plek waar we vanochtend weggefietst zijn. Hopelijk zie ik Hellendoorn nog een keer dit jaar voor een volgende bergachtige etappe. Dan met eindpunt Holten.

Benieuwd naar de andere gelopen etappes van het Pieterpad? Hier vind je de etappes tot nu toe.

Pieterpad etappe 9: Hardenberg – Ommen

On 29 augustus 202021 april 2021 door Door SuzanneinWandelen1 reactie

Route: Pieterpad
Afstand: 23 km
Start: Station Hardenberg
Eind: Station Ommen

Eindelijk is er weer een koele dag na een reeks met warme dagen. We besluiten een Pieterpad-etappe te lopen. De negende alweer. Van de route tussen Hardenberg en Ommen lopen grote delen door het bos. Er wordt regen voorspeld, dus als we het een beetje goed uitkienen… Liever regen in het bos dan regen in het open veld.

In Hardenberg stappen we uit de trein en overbruggen ruim een kilometer om de route weer op te pikken. Het is nog geen 10 uur, maar in de winkelstraat zijn de winkeliers druk in de weer met het opbouwen van kraampjes en zelfs een draaimolen. Het is verrassend druk, koffietentjes zijn al open. Dat was in juli wel anders toen we de vorige etappe op een zondagmiddag in een uitgestorven Hardenberg eindigden.

Aan de Vecht pakken we de route weer op en volgen een betonnen voetpad langs de Molengoot, een oude loop van de Vecht. We komen langs een trimbaan met veel natuurlijke materialen. Een wildwater kanobaan maakt er ook onderdeel van uit. De baan wordt nu niet gebruikt en ligt er kalm bij. Helaas, ik had graag wat kano’s in actie willen zien.

We verlaten de buitenwijken van Hardenberg en lopen over kleine paden langs het natuurgebied Rheezermaten naar Rheeze. In het eeuwenoude esdorp met brink is De Rheezer Kamer open. Tussen de planten op het terras drinken we er een cappuccino met lekkers. Een mooi plekje, waar we slechts één ander wandelstel treffen. Ik kan me voorstellen dat het hier vandaag nog wel drukker wordt.

Na de koffie volgt al snel het Diffelerveld, het bos waar het lopen in de regen wat aangenamer zou kunnen zijn. Er is alleen geen regen te bekennen. De zon schijnt uitbundig en af en toe drijft er een wolkje voorbij. Dan ook is het bos een goede plek om te zijn. De zonnestralen vallen tussen de takken door en maken mooie patronen op de paden. We komen zelfs bloeiende heide tegen. Af en toe kruisen we een mountainbikepad.

Af en toe kruisen we een mountainbikepad

Wat volgt is een lange rechte weg door het bos. In de verte zien we het wandelstel van het terras. Hun tempo ligt iets lager dan dat van ons, waardoor we langzaam dichterbij komen. Zij hebben ook een wandelboekje bij zich, maar de voorkant komt me niet bekend voor. Als ze later op een bankje pauzeren, groeten we ze en vragen nieuwgierig of zij ook het Pieterpad wandelen. “Jazeker, maar slechts één etappe” is het antwoord. 20 jaar geleden hebben ze het pad helemaal gelopen, nu kiezen ze af en toe een etappe uit om een dagje te wandelen. Hoewel het boekje ook 20 jaar oud is, zullen ze niet verdwalen. Ze hebben standaard een kaart en een kompas bij zich.

Misschien dat ik over 20 jaar ook wel af een toe een etappe uitkies van een gelopen LAW. Tenzij ik dan nog steeds bezig ben met het Pieterpad natuurlijk. Vandaag bereiken we in ieder geval al Ommen. Nadat we de wandelaars achter ons hebben gelaten, volgen er nog vele bankjes. Waaronder eentje die ik vaker op blogs terug zie komen: het Toetjesbankje. Bij deze picknicktafel staat een koelbox gevuld met yoghurtjes, maar ook flesjes water. Ik kan me voorstellen dat menig wandelaar wel een toetje lust (tegen een kleine vergoeding). Wij lopen nog even verder.

Bij de stuw bij Junne vinden we een lunchplekje aan het Vecht. Tegenover ons, aan de andere kant van het water, hebben twee vakantiefietsers het zich gemakkelijk gemaakt in het gras. Verderop staan een paar vissers naar hun dobber te turen. Op de stuw loopt een man in een oranje hesje rond die voornamelijk veel gesprekken aanknoopt met voorbijgangers. Wij eten ons brood en genieten van het zonnetje. Deze stuw, inclusief vistrap, is niet uniek. Het is er een van zeven, die aangelegd zijn bij de kanalisatie van de Vecht.

Verder maar weer. Over landgoed Junne lopen we richting Ommen. We passeren maisvelden en uitgestrekte weilanden omringd door bos. De koeien in een van die weilanden lijken gebleekt door de zon. Het bruin is welhaast lichtgrijs geworden. Ze kijken ons onverstoord aan. Je ziet ze denken: Daar heb je weer een paar van die wandelaars met een rugzak, wandelschoenen en korte broek. Het uitzicht wordt er niet afwisselender op zo.

Over De Heetdelle komen we bij een grote zandverstuiving. Er staat een bankje, waarop we even het uitzicht op ons laten inwerken. Een uitgestrekte vlakte van zand met geel gras, omringd door grote oude bomen. De blauwe lucht vormt een fel contrast. We zijn hier de enigen. Dat is wel anders bij een zandverstuiving even verderop, met de naam Sahara. Daar staan veel auto’s geparkeerd. Wellicht dat de tot de verbeelding sprekende naam hier debet aan is?

Na een paar kilometer over een fietspad langs een doorgaande weg bereiken we Ommen, de Hanzestad aan de Vecht. Toen we vanmorgen de auto bij het station zetten, was het nog rustig. Nu is het er een drukte van belang. Het plaatsje moet het nu niet meer van de handel, maar van de toeristen hebben. Donkere wolken hebben zich inmiddels samengepakt en vlak voordat we bij de auto komen, barst het los. Op een drafje leggen we de laatste meters af. Tegen alle verwachting in, zijn we deze mooie etappe zo goed als droog gebleven.

Benieuwd naar de andere gelopen etappes van het Pieterpad? Hier vind je de etappes tot nu toe.

Laat het seizoen maar beginnen

On 5 april 201721 april 2021 door Door SuzanneinWandelen6 reacties

Route: Groene Wissel Ommen 2: Landgoed Het Laer en Reggedal
Afstand: 12 km
Startpunt: Station Ommen
Eindpunt: Station Ommen

De eerste zondag van april begint zonovergoten en lokt ons naar buiten toe. Een Groene Wisselwandeling bij Ommen is snel gekozen en we zetten de route in de GPS. We parkeren de auto bij station Ommen en besluiten de route met de klok mee te lopen. Achteraf blijkt de beschrijving op papier net andersom te zijn. Ach, een rondje is een rondje. We hebben er niet minder van genoten.

Al snel lopen we Ommen uit over de Bergweg langs mooie vrijstaande huizen met bloeiende bomen in de tuinen. Ze kijken uit op glooiende weilanden, omzoomd door bomen. Het eerste voorjaarsgroen begint hier en daar net aan de takken te verschijnen en vormt een fel contrast met de blauwe lucht. Niet verkeerd om hier te wonen!

In de verte zien we twee vlaggetjes naderen. Ze komen onze kant op en blijken aan twee ligfietsen vast te zitten. De fietsers passeren ons met een groet. De fier wapperende vlaggetjes verraden de herkomst van het oudere echtpaar: België. Ze hadden geen beter weer kunnen hebben voor hun weekendje weg.

De weg vervolgend komen we langs een kookstudio. Aan het begin van de oprit gebiedt een bordje de bezoeker om achteruit in te parkeren. Anders zouden ze er wel eens spijt van kunnen krijgen. Een blik op de oprijlaan kan ons niet zo snel overtuigen van de logica. Maar als Kookstudio-bezoeker zou ik voor de zekerheid maar de instructie opvolgen.

We lopen door het buurtschap Besthmen en duiken dan het bos in. ‘Steile Oever’ geeft een bordje aan. Dit is bekend en eerder bewandeld terrein. De daadwerkelijke Steile Oever zien we niet, maar moeten we binnenkort maar eens met een wandelingetje vereren. “Als de krentenbomen in bloei staan”, voegt mijn medewandelaar eraan toe. Een beroemde uitspraak van mijn schoonmoeder, die weg is van de bloeiende krentenbomen.

Bij de brug over de Regge zien we aan de oever een bootje liggen. Het heeft de vorm van een bootje van papier, alleen dan vele malen groter dan de bootjes die we vroeger vouwden. Een bord geeft aan dat het om een kunstproject gaat. De boot heet Felicità en is een kunstwerk van Jan Merlin Marski. Samen met schoolkinderen van de openbare basisschool Nieuwebrug heeft hij het bootje ontworpen met – inderdaad – een van papier gevouwen bootje als inspiratiebron.

Na de brug slaan we af en volgen we een lang stuk de Regge. Het zonnetje schijnt volop en doet het water glinsteren. In de boompjes in de berm bespeuren we witte knoppen. Zouden dit de befaamde krentenbomen zijn? We kunnen het niet met zekerheid zeggen.

Door het glooiende landschap met geploegd akkerland vervolgen we onze weg en bedenken dat een kopje koffie op een terras nu ook wel lekker zou zijn. Vlak voordat we bij een grote weg komen, zien we een terras, met mensen. De keuze is snel gemaakt. Voordat we echter goed en wel op terras staan, komt een man in kokskleding ons tegemoet.

“Wat doen jullie hier?” vraagt hij. Ik denk dat hij een grapje maakt en ik begin over de mooie terrasdag. Koffie lijkt ons wel een goed idee. De man kijkt moeilijk en geeft dan toe dat koffie geen probleem moet zijn. Het is inmiddels ook lunchtijd en op de vraag of hij er ook wat bij heeft, antwoordt hij dat een “broodje of tosti wel moet lukken”.

Een beetje verbaasd nemen we plaats aan de tafel naast de groep mensen. Als de man de koffie brengt, legt hij uit dat ze eigenlijk nog helemaal niet open zijn. “Morgen begint het seizoen pas. Vandaag zijn we bezig met de voorbereidingen. Jullie zullen niet veel horecagelegenheden vinden in deze omgeving die open zijn.” De groep naast ons blijken stamgasten te zijn die even komen bijpraten.

Desalniettemin krijgen we onze lunch en lopen voldaan weer verder. Na een stukje langs de doorgaande weg, duiken we weer het bos in en komen in het park van Landgoed Het Laer terecht. Al snel komen we bij een (bescheiden) naald. Dit kunstwerk is – volgens het informatiebord – omgeven door mysterie. Volgens sommigen herinnert het aan een verdwaalde jonkvrouw, volgens anderen aan een verdwaalde boswachter die op die plek in 1902 werd neergeschoten.

In werkelijkheid is de naald een zichtpunt. De bewoners van het Huis op het landgoed zien door deze naald de tuin in het juiste perspectief. Vanaf de naald is voor ons het Huis echter in geen velden of wegen te bekennen. En vanaf het Huis, waar we even later via een kanaal komen, zien we ook de naald niet. Internet biedt uitkomst. Deze naald is nieuw en vervangt de oude naald die op een andere plek stond, namelijk in het kanaal. Dat maakt het verhaal wat logischer. Jammer dat het informatiebord deze informatie achterwege liet.

We lopen verder en komen al snel weer in Ommen terecht. Het relatief rustige plaatsje dat we vanmorgen uit wandelden, is veranderd in een toeristische heksenketel. De plaatselijke ijssalon doet goede zaken. Rijen dik staan mensen te wachten op hun eerste ijsje van dit jaar. De terrassen zijn overvol. Fietsers, motorrijders en wandelaars lopen af en aan. De ijssalon haalt het niet in zijn hoofd om morgen pas met het seizoen te beginnen.

Via een smalle steeg langs achtertuinen lopen we met een bocht om de drukke weg heen en komen uiteindelijk weer bij het station uit. Ook hier is het een stuk drukker geworden. Auto’s met fietsendragers domineren het parkeerterrein. De blauwe lucht is nog net zo intens als aan het begin van onze wandeling. Deze eerste zondag van april mag voor ons de opmaat zijn voor een zonovergoten lente. Laat het seizoen maar beginnen. Als het even kan vandaag nog!

Benieuwd naar de andere Groene Wissels die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.