Elke Maand Een … | Klompenpad: Paddenpad

Elke Maand Een: Route
Route: Klompenpad: Paddenpad
Afstand: 13 km
Start: Pannenkoekhuis ’t Mussennest, Groteweg 109 Wapenveld
Eind: Pannenkoekhuis ’t Mussennest, Groteweg 109 Wapenveld

Op een van de eerste mooie lentedagen van 2020 hebben we een onverwachte vrije dag. Buiten trekt en we besluiten weer eens een Klompenpad te wandelen. We kiezen voor het Paddenpad dat door het afwisselende buitengebied van Wapenveld loopt. In 13 kilometer lopen we langs het hoge water in de uiterwaarden van de IJssel, over mooie kleine weggetjes, over heidevelden en door het bos. Het blijkt een prachtige route.

We parkeren op het verlaten parkeerterrein van een pannenkoekhuis even voor Wapenveld en hebben al snel de blauwe markering met klompje gevonden. We lopen de route met de klok mee. We komen langs kruidenfabriek Euroma die we nog lang ruiken, passeren een mooi gelegen SVR-camping en zien dan voor ons water. Heel veel water.

Hoog water

Op het kaartje in de klompenpaden-app lijkt de IJssel ver weg, maar het hele gebied is nu een weidse watermassa. Aanvankelijk kunnen we het aangegeven pad nog volgen, totdat het water ook het pad heeft bereikt. Gelukkig is er een alternatief. Door flink wat modder banen we ons een weg door het Kloosterbos en komen dan weer op het juiste pad uit: de Kloosterweg. Zowel bos als weg verwijzen naar het klooster Hulsbergen dat hier in de 15e en 16e eeuw stond. Het bos is het enige rivierbos in Nederland. Veel bomen zijn als zaadje meegebracht door de rivier.

De ooievaars hebben een mooi uitzicht

We lopen verder en komen langs twee gemalen, niet onbelangrijk in dit gebied. Het stoomgemaal Pouwel Bakhuis stamt uit 1920 en heeft tot 1999 dienst gedaan. Hierna is het Gemaal Veluwe in werking getreden. In de Klompenpaden-app lees ik dat dit nieuwe gemaal in 1 uur 100.000 m3 water uit de polder kan pompen. Dit is te vergelijken met een voetbalveld gevuld met 10 meter hoog water. Vanaf de gemalen hebben we een prachtig uitzicht over het ondergelopen gebied. Twee ooievaars poseren op hun nest voor de foto.

Gemaal Pouwel Bakhuis

Na de gemalen volgt een lange rechte dijk en komen we in het gebied van de hoogwatergeul tussen Veessen en Wapenveld. De 8 kilometer lange geul wordt geopend als het waterpeil in de IJssel een kritiek punt bereikt. Alles is berekend op het mogelijke water. In het gebied zijn de hoogspanningsmasten verhoogd met betonnen staanders, lange rechte bruggen doorkruisen het landschap. Aan het einde nemen we een kijkje in de vogelhut met uitzicht op het natuurgebied en een oeverzwaluwwand.

Vogelkijkhut in gebied van de hoogwatergeul

De route gaat verder richting de bewoonde wereld. In het buitengebied van Wapenveld staan mooie huizen aan leuke weggetjes. De eerste bomen staan in bloei. Niet gek om hier te wonen. Door allerlei onverwachte paadjes lopen we onder Wapenveld door en duiken aan de andere kant van de plaats het bos in. Over heidevelden en bosweggetjes dalen en stijgen we en zien we voor het eerst tijdens deze wandeling meerdere andere wandelaars.

Niet gek wonen in het buitengebied van Wapenveld

Vlakbij ons beginpunt maakt het pad nog een lusje langs Molen de Vlijt. De wieken draaien met flinke snelheid. Het hek rond de molen staat er niet voor niets! Het laatste stuk gaat langs het Apeldoorns kanaal. In de verte zien we al weer de kruidenfabriek liggen. Het was een goede keuze om deze zeer afwisselende wandeling op een mooie lentedag te wandelen. Een aanrader.

Aan de andere kant van Wapenveld lopen we over heidevelden

Net als vorig jaar is de Elke Maand Een …- uitdaging in 2020 een combinatie van eerdere uitdagingen. Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Ook dit jaar komen alle eerdere categorieën aan bod. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Benieuwd naar de andere Klompenpaden die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.

Elke Maand Een … | Wandelen bij Bad Bentheim

Elke Maand Een: Route
Route: Grafschafter Spurensuche | Auf den Spuren eines Riesen
Afstand: 17 km
Hoogtemeters↑↓: 94 meter
Start: Schüttorf, parkeerplaats bij Freibad, Graf-Egbert-Straße
Eind: Schüttorf, parkeerplaats bij Freibad, Graf-Egbert-Straße

In het Grafschaft Bentheim, vlak over de grens in Duitsland, is meer dan 320 km aan gemarkeerde wandelingen uitgezet: de Graftschafter Spurensuche. Je volgt er de sporen (Spuren) van het landschap, de geschiedenis en de cultuur. Wij kozen voor de rondwandeling Auf den Spuren eines Riesen. De route voert door het oude plaatsje Schüttorf, gaat over de Bentheimer Berg en door het Vechtetal. De oorspronkelijke wandeling is 14 km, maar wij pikten in een extra lus ook Bad Bentheim mee.

De route is goed gemarkeerd

Het jaar is nog maar twee dagen oud als we de auto bij het openluchtzwembad in Schüttorf parkeren. Hier zal het niet druk worden vandaag. Het is grijs, koud weer, mistig en de bomen en struiken zijn wit verijst. Al meteen bij de parkeerplaats zien we de oranje bordjes met witte pijltjes die we het grootste deel van de route volgen. We steken de weg over en gaan het centrum in van het oudste stadje van het Grafschaft Bentheim. De reus (Riesen) die deze wandeling zijn naam geeft, is niet te missen. De kerktoren van de evangelisch-gereformeerde kerk is hoog, de hoogste van het Grafschaft en wordt de ‘Schüttorfer Riesen’ genoemd.

De reus

We maken een lusje door het stadje dat vroeger een belangrijke handelsplaats was. Het ligt aan de Vecht en twee belangrijke handelsroutes komen hier samen. Het koude en grijze weer nodigt niet uit om lang stil te blijven staan en dus lopen we verder, het stadje uit. Al snel komen we in het Bentheimer Wald. Het is er rustig, geen wandelaars, geen hondenuitlaters, alleen de witte bomen.

Na een paar kilometer komen we langs de Gaststätte ‘Zum Waldbauern’ waar herten achter een hek ons aanstaren en vreemde geluiden produceren. De Gaststätte is gesloten. Ik kan me voorstellen dat het hier in een ander jaargetijde een drukte van belang is. We lopen verder door het bos totdat de oranje route naar links gaat en wij de GPS-track verder volgen, door naar Bad Bentheim.

Al snel horen we klokken beieren, het lijkt niet meer op te houden. Het komt uit de richting van Bad Bentheim. Het plaatsje is niet ver meer, hoewel we het gevoel hebben nog midden in het bos te lopen. We steken een spoor over, passeren een kuuroord en komen uit bij het station van Bad Bentheim. Bekend terrein, hier startte ik vorig jaar het Marskramerpad. We kwamen toen ook langs het kasteel, waar we ook nu even een kijkje nemen.

Kasteel Bentheim

Bij een bakker in Bad Bentheim warmen we op met cappuccino. Je hoort er meer Nederlands dan Duits. We zitten hier natuurlijk niet ver van Nederland en het is kerstvakantie. Na de koffie wacht ons een berg, de Bentheimer Berg. Ik had me er niet veel bij voorgesteld, maar het is prachtig. Via kleine paadjes lopen we een tijd over de bergrug. Links zijn de afgrond en de rotsen goed te zien. De winterse takken van de bomen zorgen voor mooie plaatjes.

We lopen langs verschillende afgronden

Via het dorpje Suddendorff lopen we richting de Vecht. Door de modder volgen we de rivier totdat we een brug over moeten. Hekken en rood-wit lint doen echter het ergste vrezen. Het papiertje aan het hek meldt “Die Holzbrücke wurde aufgrund von massiven Schäden gesperrt.” Het is de tweede brug binnen een week die afgesloten is tijdens een wandeling! Hoewel bij het Pieterpad afgelopen weekend de brug compleet was verdwenen.

Een afgesloten brug

Een blik op de GPS leert dat we gewoon de Vecht kunnen blijven volgen en dan ook in Schüttorf uitkomen. We missen een dode arm van de Vecht, maar de route die we nu volgen is ook mooi. Onder druppelende bomen door, de temperaturen zijn blijkbaar boven het vriespunt gekomen, lopen we weer richting de auto. Zelfs met dit grijze weer was de wandeling zeker de moeite waard.

De Vecht

Wil je ook een van de Grafschafter Spurensuche lopen? Je vindt de wandelingen op deze site. Ook is er een GPS-bestand beschikbaar, wat het lopen van een extra lusje makkelijk maakt. De route die wij liepen was goed gemarkeerd.

Net als vorig jaar is de Elke Maand Een …- uitdaging in 2020 een combinatie van eerdere uitdagingen. Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Ook dit jaar komen alle eerdere categorieën aan bod. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … 2019 | Terugblik

2019 was een lustrumjaar voor de Elke Maand Een-uitdaging. Vijf jaar geleden begon ik met de uitdaging om elke maand over een museum te schrijven. De jaren daarop schreef ik over een foto met een verhaal, een route en een straatgedicht. In dit lustrumjaar besloot ik gedurende 2019 over alle vier de uitdagingen te schrijven.

Hoe is het me bevallen? Erg goed. Dit was geen lastig opgave. In enkele maanden schreef ik zelfs over meerdere zaken. Vooral die afwisseling maakte het leuk. Niet elke maand een museum, maar ook eens een route, een straatgedicht of een bijzondere foto waarbij het verhaal zich makkelijk laat schrijven.

Straatgedicht

Nog steeds kijk ik op de plekken waar ik kom om me heen, in de hoop een straatgedicht te spotten. Vaak lukt dat ook. Zo ontdekte ik dit jaar in de Passage in Den Haag, op station Utrecht Centraal, in Tilburg en in de veerterminal van Harlingen mooie exemplaren waar ik over schreef. Ik zag er echter veel meer, zoals deze in Naarden-Vesting.

Jana Beranová in Naarden-Vesting

Genoeg materiaal dus om volgend jaar mee verder te gaan.

Route

Kanoën in de Mastenbroekerpolder

Naast wandelroutes in Zeeland, het Rijk van Nijmegen en het Eiland van Schalkwijk schreef ik dit jaar ook een artikel over een kanoroute. Een activiteit die ik graag, maar veel te weinig doe. Ik ben wel benieuwd of dit de kanoërs onder de lezers aangezet heeft tot kanoën.

Foto

De lezer in de Hortus Botanicus Leiden

Als ik iets aparts, bijzonders of gewoonweg moois zie, maak ik er een foto van. Soms leidt dit tot een verhaal. Zo kon ik dit jaar de lezer in de Hortus in Leiden niet ongemerkt voorbij laten gaan en werd het ook hoog tijd om de stiltecoupé in een artikel te verwerken. Daarnaast inspireerden een zak glutenvrij hondenvoer en een roze post-it me tot verhalen. Door foto’s als uitgangspunt te nemen krijg je verrassende posten.

Museum

Detail uit Collage#6 van Ruud van Empel in Museum Belvédère Oranjewoud

Ik kom niet elke maand meer in een museum, maar toch wel met enige regelmaat. En altijd valt er weer iets op. Een kunstwerk, een persoon, een sfeer. Genoeg stof tot schrijven. De beschreven musea van dit jaar lagen verspreid over het (buiten)land, namelijk in Rheine in Duitsland, Oranjewoud en Tilburg.

Dus

Een behaalde uitdaging dus in 2019. Een overzicht van alle blogposten vind je hier. De afwisseling tussen de verschillende onderwerpen is me zo goed bevallen dat ik hier in 2020 mee doorga. Elke maand een Museum, Foto, Route of Straatgedicht in 2020!

Elke Maand Een … | Klompenpad: Lint- en Liniepad

Elke Maand Een: Route
Route: Klompenpad: Lint- en Liniepad
Afstand: 10 km
Start: TOP Eiland van Schalkwijk, Provincialeweg 1 Schalkwijk
Eind: TOP Eiland van Schalkwijk, Provincialeweg 1 Schalkwijk

Enorme wandelbankjes in waterbergingsgebied Blokhoven

Op de dag dat de meteorologische winter begint, loop ik mijn eerste Klompenpad. Een Klompenpad is een wandelroute over boerenland in de provincies Gelderland en Utrecht. Deze paden zijn gemarkeerd met een bordje met klompjes in een bepaalde kleur en de naam van het bewuste pad. Hun aantal groeit gestaag en tijdens eerdere wandelingen ben ik meerdere malen dergelijke markeringen tegengekomen. Hoog tijd om er eens één te wandelen.

Samen met vrienden beginnen we in Schalkwijk aan het Lint- en Liniepad. Bij een toeristisch overstappunt met pannenkoekenhuis parkeren we de auto en maken ons op voor een winterse wandeling. Het zonnetje schijnt maar de temperaturen komen vandaag niet boven de 3 graden uit. We steken het spoor over en lopen over de lange weg langs het spoor richting Lek. In de korte tijd dat we daar lopen komen er meerdere treinen langs. Een stukje druk bereden spoor.

In korte tijd passeren vele treinen

Aan de andere kant van de weg zien we een water dat lijkt op een ijsbaan en daarachter de tuinen van Jonkheer Ram, omringd door grachten. Jonkheer Ram was in de 17e eeuw de bewoner van kasteel Schalkwijk. Een imposant bouwwerk dat eeuwenlang op deze plek heeft gestaan. Nu vormen alleen de onlangs opnieuw uitgegraven grachten nog een zichtbare herinnering aan het kasteel.

Al verder lopend zien we her en der al bunkers in de weilanden om ons heen. Als we op Werk aan de Groeneweg aankomen worden dat er nog veel meer. Deze verdedigingsstelling is in 1914 gebouwd en in 1940 nog flink uitgebreid. Het maakt onderdeel uit van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het diende om het verderop gelegen Fort Honswijk extra te verdedigen. We lopen door grachten en tussen wallen en zien om ons heen meerdere bunkers en loopgraven. Op 14 mei 1940 is er op deze plek nog gevochten, maar het mocht niet baten.

Veel bunkers in Werk aan de Groeneweg

Opvallend zijn de fruitbomen die hier overal staan. We determineren ze eerst als kersenbomen maar de vele appels op de grond doen ons toch van mening veranderen. Deze bomen zijn hier omstreeks 1930 geplant om het verdedigingswerk niet te laten opvallen in dit gebied met veel fruitteelt.

Wallen en grachten met appelbomen

Na het Werk aan de Groeneweg komt al snel de Lek in zicht. De route leidt ons via de uiterwaarden naar Fort Honswijk. De uiterwaarden zijn hier en daar knap modderig, maar de omstandigheden leveren schitterende foto’s op. De zon staat laag en zorgt voor mooie wolkenluchten. Door het windstille weer wordt het water tot een spiegel waarin de wolken goed te zien zijn.

Mooie plaatjes bij de Lek
Mooie plaatjes bij de Lek

Fort Honswijk staat indrukwekkend op een heuvel en kijkt uit over de Lek. Het fort stamt uit 1848, maakt deel uit van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en is in mei 1940 ingenomen door de Duitsers. Tot 2012 werd het fort gebruikt door defensie. Nu worden kamers in het gebouw verhuurd als kantoorruimte. Geen gekke plek!

Fort Honswijk

Langs een ander fort van de Hollandse Waterlinie – Lunet aan de Snel – lopen we door over onverharde paadjes en komen bij polder Blokhoven, een waterbergingsgebied, uit. In het weidse landschap zien we een vlonderpad lopen. In het water staat het kunstwerk ‘Het Geheim van Man en Paard’ dat je letterlijk op verschillende manieren kunt zien, afhankelijk van waar je staat. Via een trekpontje komen we bij een enorm wandelbankje uit.

‘Het Geheim van Man en Paard’ in het water

Hier begint ook het Dichtpad waarlangs de wandelaar 6 eiland haiku’s kan lezen. Het pad bevat de 6 beste gedichten (3 per jaar) van de eiland haiku wedstrijd van 2018 en 2019. De gedichten gaan over het Eiland van Schalkwijk. De winnaar van 2019 schrijft treffend:

de kerk wordt bezocht
pas als de wind hierheen waait
kun je dat horen

Marja Oosterman

Bij het Dichtpad lopen 2 klompenpaden samen op

Na het Dichtpad volgt een lang recht pad met de kerk van Schalkwijk als duidelijk punt in de verte. We zijn niet de enige wandelaars. Op deze mooie zondag komen we veel mensen tegen die dit mooie gebied inwandelen. In Schalkwijk warmen we op met een cappuccino met lekkers bij Restaurant Jonkheer de Ram. Een bekende naam. Heeft de bewoner van Kasteel Schalkwijk ooit kunnen denken dat er een restaurant naar hem vernoemd zou worden?

De kerk van Schalkwijk aan het einde van het pad

Dit eerste Klompenpad was zeer de moeite waard en smaakt zeker naar meer. Ik maakte bij het wandelen gebruik van de handige Klompenpaden-app waarin alle Klompenpaden in Nederland staan en je per pad een kaart met informatie kunt downloaden.

Welke Klompenpaden kunnen jullie mij aanraden?

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Benieuwd naar de andere Klompenpaden die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.

Elke Maand Een … | N70 Natuurwandelroute in het Rijk van Nijmegen

Elke Maand Een: Route
Route: N70 Natuurwandelroute
Afstand: 16 km
Start: Beek centrum
Eind: Beek centrum

Naast de N70 lopen in dit gebied ook veel andere wandelpaden

Al tijden staat de N70 op mijn nog-te-wandelen lijstje. In 2016 liep ik in dit gebied de Trage Tocht Berg en Dal en kwam ik de N70-bordjes tegen. Ik wist toen niet dat ze de markering waren van een schitterende wandeling. De N70 verwijst naar het jaar 1970, dit was het natuurbeschermingsjaar.

Op een nazomerdag eind september is het zover. Samen met mijn moeder wandel ik de populaire wandeling die ons over 8 bergen voert. We parkeren de auto in Beek en vinden al snel de route. Na een paar honderd meter komen we bij de Muur van Beek. Een steen verwijst naar de Giro di Berg en Dal. De cijfers liegen er niet om (althans niet voor Nederlandse begrippen): een hoogte van 21,7 meter, een stijging van maximaal 10% en de top pas na 1170 meter. Vol goede moed beginnen we aan onze eerste stijging, er zullen nog vele volgen.

Muur van Beek

De route leidt ons naar het natuurgebied de Duivelsberg. Onderweg zien we een richtingaanwijzer die al meer dan 100 jaar op deze plek staat. Tot 1949 liep hier de grens met Duitsland, nu ligt de landsgrens twee kilometer oostelijker. Op de twee armen staat de spreuk ‘laat vriendschap heelen wat grenzen deelen’.

Een 100 jaar oude richtingaanwijzer

De omgeving is schitterend. Stijgend en dalend hebben we regelmatig mooie uitzichten. We lopen door de vallei de Assekuul met oude eiken en vlechtheggen langs het pad. Ook komen we veel tamme kastanjes tegen, soms hele lanen. De paden liggen bezaaid met de kastanjes die vaak nog in hun puntige schil zitten. De algemene veronderstelling is dat de Romeinen hier de bomen ooit geplant hebben als voedselvoorziening.

Veel tamme kastanjebomen onderweg

De namen van de bergen, dalen en beken spreken tot de verbeelding. We beklimmen o.a. de Duivelsberg, de Boterberg, de Sterrenberg en de Ravenberg, we lopen door het Filosofendal en komen langs de Heksendans. Deze laatste is een pannenkoekenrestaurant maar ook een plek met leemkuilen en een lugubere geschiedenis. In de 19e eeuw is hier een dienstmeisje dood gevonden, in de Tweede Wereldoorlog is op deze plek flink gevochten. Maar de naam Heksendans stamt van veel eerder. Voor het christendom zijn intrede deed, vereerden mensen hier waarschijnlijk watergeesten.

De Heksendans, een plek met historie

We lopen in een lus vlak langs de Duitse grens naar Berg en Dal en door naar Nijmegen. De route is aangegeven met witte bordjes met N70 erop en – zoals de Vlaamse wandelaars zeiden die we tegenkwamen – kleine witte mannekes. De bordjes zijn niet overal even duidelijk aanwezig, waardoor we niet precies het pad van de kaart lopen. Met onze routebeschrijving, kaart en Endomondo komen we echter elke keer weer op de goede weg terecht. En het maakt ook niet zoveel uit, het is in dit gebied overal even prachtig.

Een lange lindenlaan

Als we wederom met omwegen weer in Beek uitkomen heb ik volgens mijn fitness tracker 105 verdiepingen gelopen. Op een gemiddelde dag kom ik niet verder dan 15. Er waren vandaag dan ook weinig vlakke stukken bij. Voor wie in Nederland wil trainen voor een wandelvakantie in de bergen raad ik deze wandeling ten zeerste aan. En ook aan iedereen die een dag door on-Nederlands doch schitterend landschap wil wandelen. Ik kom hier zeker nog eens terug!

Mooie uitzichten en paden

Ik liep de N70 met behulp van een papieren wandelkaart en omschrijving die ik bij de Fiets- en Wandelbeurs in Utrecht haalde dit jaar. Hier kun je deze wandelfolder downloaden. In het veld is de route gemarkeerd met witte plaatjes waar met zwarte letters ‘N70’ op staat. Ook kun je de kleine witte ‘mannekes’ op verschillende kleuren bordjes volgen. Af en toe wijst een richtingaanwijzer de wandelaar in de goede richting. De route is een rondwandeling dus je kunt zelf je startpunt bepalen.

De wandelfolder

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier

Elke Maand Een … | Wandelen in en om Zoutelande

Elke Maand Een: Route
Route: Trage Tocht Zoutelande: Zoutelande, De Zandput en Klein Valkenisse
Afstand: 15 km
Start: Parkeerplaats aan de Nieuwstraat tegenover het Oranjeplein
Eind: Parkeerplaats aan de Nieuwstraat tegenover het Oranjeplein

Aan mooie uitzichten geen gebrek tijdens deze wandeling

Het zonovergoten Hemelvaartweekend brengen we door in een provincie waar ik slechts één keer eerder was: Zeeland. Uiteraard willen we wandelen in het Zeeuwse. Bij een korte zoektocht op internet valt mijn oog op de Trage Tocht Zoutelande. Een bekende plaatsnaam. Toen twee jaar geleden de Zeeuwse band Bløf een grote hit had met het nummer Zoutelande kende opeens heel Nederland het Zeeuwse plaatsje. Ik ook. Voor die tijd had ik er nog nooit van gehoord. Dit is mijn kans om de bezongen plaats in het echt te zien. De zeer positieve recensie van een enthousiaste wandelaar, die bij de routebeschrijving staat, helpt uiteraard ook.

“Zo’n beetje alles wat het onvolprezen landschap van Zeeland heeft te bieden komt op deze tocht wel voorbij.”

De wandeling begint op een groot gratis parkeerterrein vlakbij het strand. We zijn er om half 10 en er is nog genoeg plek. ‘s Middags blijkt dat een heel ander verhaal en zijn twee Duitse vrouwen blij dat we weggaan. Maar nu lopen we samen met andere vroege badgasten richting strand. Zoutelande maakt zich in dit zonnige Hemelvaartweekend op voor veel toeristen.

Het is altijd bijzonder als je weer de zee ziet, ook ditmaal. We lopen steil omhoog over een klinkerpaadje en komen dan op een wandelpad uit langs de zee. Voor ons zien we een vrijwel verlaten breed strand en een kalme zee. Op gelijke afstand van elkaar staan golfbrekers. In de verte zweven deltavliegers boven de duinen. Het ochtendzonnetje en de strakblauwe lucht maken het plaatje compleet. Mooi hoor, Zoutelande.

Langs de weg verwijzen een beeld van een renner en een plaquette naar de Marathon van Zeeland. Deze marathon loopt langs de kust van Burgh-Haamstede naar Zoutelande. Een mooi gebied om doorheen te lopen. Maar ook zwaar, over het strand en door de duinen. Ik lees later dat het de mooiste en zwaarste marathon van Nederland genoemd wordt. ‘Verder dan ver’ staat er onder de plaquette, ik kan me voorstellen dat dat zo voelt voor de renners.

Beeld renner Marathon Zeeland

We volgen de route richting Westkapelle. We verlaten al snel de boulevard en gaan verder over het strand. Vlakbij de vloedlijn lopen we het stuk tussen twee strandpaviljoens in. Geregeld zoeken we een plekje met genoeg ruimte om tussen de palen van de golfbrekers door te lopen. Gelukkig zijn we niet de eersten en is het een kwestie van de voetsporen in het zand volgen.

Geregeld lopen we tussen de golfbrekerpalen door
We zien veel grote zeeschepen voorbij varen

We verlaten het stand via hoge trappen, lopen nog een stuk door de duinen en gaan dan het binnenland in.

Om van het strand over de duinen te komen zijn er hoge trappen

Overal waar we kijken zijn campings, vakantiehuisjes (sommige erg mooi gelegen) en hotels. Over kleine weggetjes omzoomd door hoge meidoornheggen, onverharde paadjes langs akkers en sloten en bosweggetjes maken we een lus terug naar Zoutelande. We lopen langs een van de vele bunkers die over zijn van het landfront Vlissingen, dat deel uitmaakte van de Atlantikwall. Vlissingen had tijdens de Tweede Wereldoorlog een belangrijke positie en moest goed verdedigd worden.

Een boerderij onderweg

En dan zijn we weer in Zoutelande en beginnen aan de tweede lus. Het is een stuk drukker dan toen we hier begonnen. Het vakantieseizoen lijkt echt begonnen te zijn. Via allerlei onverharde bospaadjes doorkruisen we Zoutelande. Bij Klein Valkenisse lopen we door een mooi duinbos en gaan dan weer de duinen in. We lunchen bij een van de vele strandtenten.

Na de lunch klimmen we weer naar boven over de lange trap en hoog boven de zee kijken we uit op de grote containerschepen die dicht langs de kust varen. Het zijn schitterende uitzichten. Het strand is inmiddels een stuk drukker, overal zitten mensen en staan tentjes en parasols. Kinderen spelen in de branding. Het strand is ook aanzienlijk minder breed dan vanmorgen. Het is duidelijk vloed. De golfbrekers zijn grotendeels verdwenen in zee.

De weg terug naar Zoutelande is erg mooi. Het pad stijgt en daalt door de hoge duinen. Allerlei bloemen steken scherp af tegen het helmgras, het lichte zand en de blauwe lucht. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. We komen langs een verbleekt bordje ‘Let op vliegplaats’. Dit blijkt de plek waar deltavliegers en paragliders kunnen opstijgen. De duinen zijn blijkbaar hoog genoeg voor een vliegtochtje.

Over een glooiend pad lopen we weer richting Zoutelande
Let op vliegplaats

Als we bijna weer in Zoutelande zijn, zien we een huis dat mooi opgaat in de duinen. Elke verdieping is bekleed met zand en helmgras. Dit was vast een leuke uitdaging voor de architect. En dan komt daar weer de plek in zicht waar we vanmorgen begonnen. We laten de zee achter ons en via het klinkerpaadje lopen we terug naar de auto.

Het huis gaat op in de duinen

De wandelaar die op wandelzoekpagina.nl reageerde op de Trage Tocht Zoutelande eindigt zijn reactie met “Hulde, heer Wolfs, u heeft ons een grandioze dag bezorgd.” Ik kan dit alleen maar beamen.

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Benieuwd naar de andere Trage Tochten die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.

Elke Maand Een … 2019 (lustrum)

Lustrum
En toen werden we wakker in 2019. Een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen. Ook voor de Elke Maand Een …- uitdaging. 2019 is wat dat betreft een lustrumjaar. In de afgelopen vier jaar blogde ik elke maand over de uitdagingen die ik mijzelf gesteld had dat jaar.

In 2015 bezocht ik elke maand een museum en schreef daarover. Het werkte erg motiverend, ook door de reacties op de stukken. Dat maakte dat ik in 2016 een nieuwe Elke Maand Een … – uitdaging aanging: Elke Maand Een Route, waarbij ik een bestaande route wandelde of fietste. Ook in 2017 en 2018 ging ik door met de uitdagingen, respectievelijk met Elke Maand Een Foto (met een verhaal) en Elke Maand Een Straatgedicht.

2019
Maar wat ga ik doen in 2019? Welke uitdaging stel ik mijzelf in dit lustrumjaar? Ik heb besloten om in 2019 alle eerdere Elke Maand Een …- categorieën aan bod te laten komen. Ik ga schrijven over musea, routes, foto’s en straatgedichten. Het streven is een gelijke verdeling van de categorieën over het jaar.

Hoog op het lijstje
Afgelopen jaren had ik de bedoeling om ook straatgedichten en musea in Zeeland te bezoeken. Dit is er niet van gekomen. Voor 2019 staat deze provincie daarom hoog op het lijstje. Ook het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam en de N70 Natuurroute in het Rijk van Nijmegen wil ik dit jaar zien/wandelen.

Jullie tips
Uiteraard ben ik benieuwd naar jullie tips. Welke musea moet ik echt bezoeken? Welke wandel- en fietsroutes zijn niet te versmaden (bijvoorbeeld in Zeeland) en is er een straatgedicht dat ik echt niet mag missen? De categorie Elke Maand Een Foto is ook voor mij nog een verrassing. Het is maar net wat tegenkom in 2019 (en vastleg op de gevoelige plaat).

Een overzicht van de blogposts voor Elke Maand Een … 2019 vind je hier.

2016: het jaar van ‘Elke Maand Een Route’

Logo EMER
Net als in 2015 begon ik 2016 met een ‘Elke Maand’-uitdaging. Ditmaal geen musea, maar een sportievere uitdaging. Ik daagde mezelf uit om elke maand een route te gaan lopen of fietsen. In het geval van de fietsroute minimaal 50 km, in geval van de wandelroute minimaal 15 km. Op de blogpost van begin januari kwamen vele reacties met tips. Ook vele voor mij onbekende. Hartstikke leuk. En is het me gelukt?

Uiteindelijk heb ik niet elke maand een route gefietst of gewandeld van de minimale afstand. In augustus, september en december waren de routes korter. De teller blijft steken op 10 routes, waarvan 5 wandelroutes en 5 fietsroutes. Al met al kijk ik niettemin wel degelijk terug op een goed route-jaar. Door de uitdaging kwam ik op allerlei plaatsen en ontdekte nieuwe routes.

De wandelroutes brachten me naar Overijssel, Drenthe en Gelderland. Ik wandelde een frisse maar mooie etappe van het Streekpad het Hanzestedenpad langs de IJssel van Kampen naar Zwolle. Ook de eerste Groene Wissel bij Rolde leverde mooie plaatjes op. En een belofte om nog eens terug te komen, als er geen rijp meer in de bomen hing.

Aan de horizon is nog net het kerkje van Rolde zichtbaar
Een frisse Groene Wissel-wandeling bij Rolde

De andere Groene Wissel wandeling ging door de voormalige landbouwkolonie Frederiksoord, waar we dwaalden door Drentse historie. Bij Steenwijk liep ik een NS-wandeling door een afwisselende omgeving waar vroeger de mammoeten rondliepen. De enige Trage Tocht in het rijtje bracht me naar buitenlands Nederland in Berg en Dal. Toch wel een van de meest bijzondere routes van dit jaar.

Onhollandse landschappen
Onhollandse landschappen bij Berg en Dal

De fietsroutes in eigen land gingen langs vele LF-routes met af en toe nieuwsgierigmakende namen: de LF-3 Hanzeroute, LF9 NAP-route, LF23 Zuiderzeeroute, LF4 Midden-Nederlandroute, LF16 Vechtdalroute en LF15 Boerenlandroute. De verschillende etappes brachten me naar de rivieren van Overijssel, het Veluwemeer aan de kant van Flevoland, heuvelachtig Gelderland en de bekende maar altijd mooie Utrechtse Heuvelrug.

In Duitsland fietste ik, terugkomend van ons Deense fietsvakantie nog 100 km over de Ostseeküsten-Radweg. De afwisseling van binnenland en kust, inclusief de traditionele Duitse strandstoelen maakte deze route tot een van de hoogtepunten van onze vakantie. Ik sluit het niet uit dat ik in de toekomst nog een paar etappes van deze fietsroute meepak.

Typisch Duitse strandstoelen
Langs de Ostseeküsten-Radweg

Ik ben heel wat paadjes in gewandeld en gefietst, waar ik anders niet afgeslagen zou zijn. Dat is het leuke van een route. Je komt op plekken waar je anders nooit zou komen. En op die paadjes ontmoet je weer mensen die je anders niet was tegengekomen. Zo heb ik zelfs een keer een collega-blogger begroet. Weliswaar zonder dat ik het zelf door had. Bij hem viel het kwartje, na het lezen van mijn blogpost.

Al met al een sportief jaar, dat ik in 2017 zeker wil evenaren. Weliswaar niet meer als uitdaging en zonder de restrictie van de minimale kilometers. Wel staan er al wel weer wat routes op het programma. Zo wil ik in de zomer het Rondje Vlaanderen gaan fietsen (ongeveer 900 kilometer) door vijf Vlaamse provincies en heb ik het idee opgevat om het Jacobspad Uithuizen – Hasselt in een jaar te lopen.

Pelgrimspad Jacobspad Uithuizen Hasselt
Ben je benieuwd naar alle gewandelde en gefietste routes? Hier vind je een overzicht.

Op naar een wandel- en fietsrijk 2017!

Het geel-grijze wandelstel

Te voet/te fiets: Te voet
Route: NS-wandeling Woldberg Steenwijk
Afstand: Officieel 9, 14 of 17 km, wij liepen er 15
Startpunt: Station Steenwijk
Eindpunt: Station Steenwijk

“Bijna onderaan de trap (B61) linksaf en direct weer linksaf langs een rijwielstalling. U komt uit op een fietspad langs het spoor en gaat rechtsaf.”

Mijn medewandelaar en ik staan naast onze auto’s op het parkeerterrein achter het station van Steenwijk als we deze regels lezen. We staan in de startblokken om de NS-wandeling Woldberg Steenwijk te wandelen en kijken nu om ons heen op zoek naar een trap met het nummer B61 waar we linksaf, linksaf en rechtsaf moeten. We moeten er even in komen.

De regels zijn geschreven voor treinreizigers die vanaf het perron lopen maar wij benaderen het nu van de andere kant. Terwijl wij besluiten om toch maar naar het begin van de route te lopen, passeert een echtpaar van middelbare leeftijd ons. Zij in een felgele jas en afritsbare wandelbroek, hij in spijkerbroek en donkergrijze donsjas. Met een routebeschrijving in de hand gaan zij de weg die wij ook zullen gaan. We zullen ze nog regelmatig treffen. Ook zij lopen de NS wandeling. Al vrij snel halen we ze in. We groeten elkaar vriendelijk.

NS wandeling Woldberg Steenwijk
In de verte de torenspits van Steenwijk

Even later lopen we langs het spoor over een verhard fietspad en hebben – volgens de kaart – net Tuk achter ons gelaten. Niet dat we het gemerkt hebben, al pratend is het Mannenkoor, karrenspoor-plaatsje volledig aan ons voorbij gegaan. Ook het theehuis dat we even later tegenkomen met de welluidende naam Tuk’s Theehuis doet geen belletje rinkelen. Aparte achternaam heeft die eigenaar, dacht ik nog.

NS wandeling Woldberg Steenwijk
Als na een paar honderd meter een uitkijktoren in zicht komt, zijn we gefocust. Deze toren is vanaf de snelweg goed te zien, ik ben er regelmatig langs gereden. Uiteraard beklimmen we het bouwwerk. Op heldere dagen kun je de Weerribben, Heerenveen en zelfs Zwolle zien, vertelt het informatiebord ons. Helaas is het bewolkt en zien we slechts de nabije omgeving. Wat overigens geen straf is. Aan de ene kant de bossen rondom de Woldberg, aan de andere kant de snelweg met daarachter Steenwijk. De kenmerkende Steenwijkse torenspits zien we niet voor het laatst deze wandeling. Als we weer afdalen komt net het wandelstel aanlopen. Ze wachten tot we weer op de grond staan, knikken ons vriendelijk toe en vangen dan hun klim aan.

NS wandeling Woldberg Steenwijk
Door holle wegen, brede bospaden en beukenlanen verkennen we het gebied rondom de Woldberg verder. Informatieborden brengen ons regelmatig op de hoogte van de geschiedenis van de omgeving. Tegen lunchtijd vinden we een bankje op de Woldberg (26 meter!), midden in het bos. Een mammoet vergezelt ons tijdens de lunch. Weliswaar tweedimensionaal en niet op ware grootte, maar niettemin een mammoet. Tussen de bomen door zien we in de verte de torenspits van Steenwijk. We zwaaien nog even naar het geel-grijze echtpaar dat ons weer passeert en eten rustig ons broodje op.

NS wandeling Woldberg Steenwijk
De afwisselende natuur maakt deze wandeling zeer de moeite waard, zelfs op een grijze dag als vandaag. We lopen door bossen en over heuvels, langs heidevelden en weilanden. Ook is er de nodige horeca onderweg. Bij Fredeshiem strijken we neer voor een warme versnapering met gevulde speculaas. Het is tenslotte bijna sinterklaas. Een groep wandelende vriendinnen en een ouder echtpaar bezetten een paar andere tafels. Druk is het niet op deze woensdagmiddag.

Na de koffie pakken we de route weer op:

“Op een kruising rechtdoor en aan het eind van het pad linksaf, zijpaden negeren. Op een driesprong rechts aanhouden”.

We lopen en lopen, maar het einde van het pad komt maar niet. Op een gegeven moment kun je de omstandigheden zeker moeilijk begaanbaar noemen, maar het blijft een pad en we lopen door. De beloofde driesprong blijft echter uit en bij een T-splitsing besluiten we toch de GPS erbij te pakken. De route blijkt gelukkig niet ver weg. Het blijft Nederland.

Langs een smalle verharde weg bereiken we uiteindelijk Steenwijk weer en komen met een omtrekkende beweging bij het station aan. Daar besluiten we nog even de vestingstad in te gaan en die torenspits die we enkel uit de verte hebben gezien, van dichtbij te aanschouwen. Als we in een grand café op het centrale plein de wandeling afsluiten met een drankje, zien we door de ramen de bekende kleuren voorbij komen. De geel-grijze combinatie blijft even staan, kijkt naar ons etablissement, twijfelt, maar loopt dan weer door. Dat is het laatste wat we van ze zien.

Deze wandeling telt mee voor de uitdaging Elke Maand Een Route 2016

Onhollands

Te voet/te fiets: Te voet
Route: Trage Tocht Berg en Dal: Filosofendal, Elyzeese velden en Meiberg
Afstand: Officieel 12 km, wij liepen er 15
Startpunt: Parkeerplaats bij Park Tivoli in Berg en Dal
Eindpunt: Parkeerplaats bij Park Tivoli in Berg en Dal

Trage Tocht Berg en Dal
Begin 2016 begon ik het nieuwe jaar met de uitdaging Elke Maand Een Route. Toen mijn vriendin dit hoorde, was de afspraak al snel gemaakt om een keer een route te wandelen. Met ‘de mannen’ uiteraard. De hare kwam oorspronkelijk uit de omgeving van Nijmegen en wist nog wel wat leuke routes. Maanden geleden prikten wij een datum in het najaar in onze agenda’s.

En toen was het oktober. Op een mistige zondag met de belofte van zon parkeerden wij tegenover pretpark Tivoli in Berg en Dal. Op het programma staat de Trage Tocht Berg en Dal. De routebeschrijving belooft twaalf kilometer klimmen en dalen langs het Filosofendal, de Elyzeese velden en de Duivelsberg. Fraaie namen die de wandeling, voordat we goed en wel begonnen zijn, alvast de nodige jeu meegeven.

Jeu, die de omgeving zelf ook al in zich heeft. We merken het op de heenweg al. Als we in de buurt van Berg en Dal komen, verandert het landschap compleet. De navigatie gebiedt ons een klinkerweggetje naar rechts te nemen, dat in het Sauerland niet zou misstaan. De weg gaat meteen omhoog en blijft stijgen totdat we het bordje Berg en Dal zijn gepasseerd. “Maximaal 10%” staat er op de bordjes. Als vakantiefietser weet ik hoe 10% voelt, zeker zo’n lang stuk en voel mee met de fietsers die we passeren.

Nadat we onze vrienden ontmoet hebben op de afgesproken plek, pakken we de navigatie erbij en duiken het bos in. Vrijwel meteen daalt het bospad en krijgen we een indruk van het ‘klimmen en dalen’. De zon is inmiddels gaan schijnen en strijklicht valt door de takken. Het paadje kronkelt door het bos over trappetjes en bruggetjes. Af en toe vangen we een glimp op van de velden die tegen de bosrand aan liggen. De mist hangt er nog in flarden overheen en biedt een fotogeniek plaatje.

Trage Tocht Berg en Dal
Onderweg komen we regelmatig bordjes tegen. Op een van die bordjes staat ‘N70’. Het lijkt een provinciale weg, maar is een 16 km lange wandelroute door het Rijk van Nijmegen en loopt over maar liefst 8 bergen. Gedeeltelijk volgt het de Trage Tocht die wij lopen. De ‘N’ staat voor Natuurroute en de 70 verwijst naar het jaar waarin de route is ontstaan: 1970. De N70 is een eerbetoon aan het jaar van de Natuurbescherming in 1970. Op andere bordjes staat een figuur die met zijn armen of vleugels gespreid in de lucht lijkt te staan. Een intrigerend beeld, maar waar dit bordje naar verwijst … ik heb het niet terug kunnen vinden.

Het bordje met de figuur met uitgestrekte armen of vleugels.
Het bordje met de figuur met uitgestrekte armen of vleugels.

Tegen lunchtijd komen we langs twee overduidelijk doorgewinterde wandelaars. In outdoorkleding zitten ze op een bankje. In hun handen een beker waar de stoom vanaf slaat. Een soepgeur komt ons tegemoet. Op de grond bij hun voeten staat een gasstelletje met een professioneel ogend windschermpje erom heen. “Lekker”, verzucht mijn vriendin. We lopen inmiddels weer in de mist en dan daalt de temperatuur snel. “Helaas”, reageren de twee mannen, “het water is op.”

Als we later op een vochtig bankje op de Boterberg onze boterhammen opeten, gaan onze gedachten naar het thermoskannetje dat nog thuis in de kast staat. Voor de komende herfstwandelingen misschien helemaal niet zo’n gek idee. Of we nemen natuurlijk een gasstelletje mee. We kijken naar het glooiende veld dat voor ons ligt en begroeten de in kleurige kleding gehulde wandelaars die ons passeren.

Mist en zon wisselen elkaar af.
Mist en zon wisselen elkaar af.

Na de lunch lopen we snel weer verder om het weer wat warmer te krijgen. Verderop is het pad veranderd in een grote modderpoel. Als we achter elkaar over een smalle strook aangestampte modder aan de zijkant lopen, komt een mountainbiker ons achterop. Hij houdt in tot wij voorbij de modderpoel zijn en haalt ons dan in. Onze opmerking dat een beetje mountainbiker toch wel dwars door de modder gaat, ontlokt hem enkel een ‘boer-met-kiespijn’-lachje. Hij was waarschijnlijk met andere dingen bezig, zoals de Meiberg die op hem (en ons) ligt te wachten. De 90 meter hoge berg heeft een stevige klim in petto. Hij doet ‘m op het kleinste blad en weet fietsend de top te bereiken. Wij kunnen alleen vol bewondering toekijken.

De taakverdeling was bij het begin van de wandeling al snel duidelijk: de mannen nemen het navigeren op zich.  Mijn vriendin en ik lopen voorop en slaan op een gegeven moment een bospaadje in. Achter ons horen we “Hey dames, hier naar rechts”. De twee oudere vrouwen met hond die we net ingehaald hebben, kijken verbaasd op en begrijpen al snel dat zij niet naar rechts hoeven. “Hij klinkt wel streng”, vertrouwt een van de vrouwen ons nog toe als we ons omgedraaid hebben en de weg weer teruglopen. Ze voegt er een vette knipoog aan toe, althans, dat had zomaar gekund.

Trage Tocht Berg en Dal
Met bijna 12 kilometer op de teller, begint de cappuccino nu wel te lonken. De brasserie die ons in de routeomschrijving in het vooruitzicht is gesteld, blijkt helaas dicht. Het biedt een verlaten indruk. Op deze zondag had het nog wel wat omzet kunnen draaien met de vele wandelaars die hier hun middag doorbrengen. Dan maar door naar de horeca aan het beginpunt.

Vlak voor het einde strekken wijngaarden zich uit over de glooiende heuvels. Een sms-je van de provider heet ons welkom in Duitsland. We zijn nauwelijks verbaasd. Dit zijn geen Hollandse landschappen meer. Een lang weekend Duitsland dat ‘altijd nog eens’ op de planning staat, zou zomaar kunnen veranderen in een lang weekend Berg en Dal. Aan de wandelingen zal het niet liggen. Die smaken naar meer en er zijn er nog genoeg over.

Onhollandse landschappen
Onhollandse landschappen

Deze wandeling telt mee voor de uitdaging Elke Maand Een Route 2016

Benieuwd naar de andere Trage Tochten die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.