Route:Pieterpad Afstand: 18 km Start: Brink Zuidlaren Eind: Camping De Weyert Rolde
Welke moeten we hebben?
Pieterpad, het pad der paden. Of in ieder geval het eerste langeafstandspad in Nederland. Het spreekt tot de verbeelding. Vele mensen lopen het en doen er soms jaren over om het uit te lopen. Een vriendin van mij (lees hier haar ervaringen) loopt het pad in anderhalve maand, vrijwel achter elkaar. Op haar vraag of ik een paar dagen mee wil lopen is het antwoord uiteraard ja. Gisteren liepen we van Rolde naar Schoonloo, vandaag een etappe noordelijker.
We zijn vandaag met zijn drieën en het weer is weer zonovergoten. We beginnen in Zuidlaren waar de voorbereidingen voor de Zuidlaardermarkt inclusief kermis in volle gang zijn. Langs Berend Botje – die met zijn scheepje op een rotonde in Zuidlaren is beland – lopen we naar de psychiatrische kliniek Dennenoord.
Berend Botje is in Zuidlaren aangekomen
Op het terrein zijn verschillende dingen te doen. Je kunt een poëzieroute volgen – de gedichten die we tegenkomen passen mooi bij de verzameling voor Elke Maand Een Straatgedicht – er is een Kwiek-route die de dag daarvoor geopend blijkt te zijn en je kunt de vier mijl lopen. Voor elk wat wils. Wij draaien de schouders volgens de aanwijzingen van de Kwiek-route en lopen verder naar Schipborg.
Wees kwiek!Een gedicht in het Gronings
In Schipborg wonen vrienden van mijn vriendin en na een kop koffie met lekkers lopen we verder. Op een kruispunt komen meerdere routes samen en we moeten opletten dat we de goede markering volgen. Het Groot Frieslandpad brengt ons in hele andere gebieden. We duiken al snel weer een natuurgebied in en kruisen met een bruggetje de Aa. Via een vlonderpad en een bosrand komen we op de Gasterse Duinen. Meerdere malen moeten we uitwijken voor fanatieke mountainbikers.
Mountainbikers langs de bosrand
De Gasterse Duinen worden bevolkt door Schotse hooglanders waar pieterpadlopers voor waarschuwen op Facebook. De beesten komen enthousiast op je afrennen in de veronderstelling dat je eten hebt. Het kan enigszins beangstigend overkomen als honderden kilo’s rund op je af komt stormen. Als wij er lopen zijn de beesten echter de rust zelve, ze liggen in de schaduw van de bomen en verroeren geen vin. Misschien dat ze net een hapje (wandelaars genoeg …) gehad hebben. Wij kunnen in ieder geval rustig genieten van onze lunch in het prachtige stuifduinen landschap.
Gasterse Duinen
Na de lunch volgt al snel een nieuw natuurgebied: het Balloërveld. Met een Groene Wissel wandeling liepen we hier eerder, in februari 2016. De kudde Drentse heideschapen, die toen lekker binnen in de schaapskooi zat, loopt nu enthousiast rond. Blatend steken ze voor en na ons het zandpad over. Poseren voor de foto is er niet bij, ze eten ongestoord door als we langs wandelen.
Drentse heideschapen op het Balloërveld
Na een onbedoeld omweggetje langs die bewuste schaapskooi belanden we weer op de route en bereiken Rolde. De tweede etappe is ten einde en het weekend ook. Dat smaakt naar meer!
Benieuwd naar de andere gelopen etappe van het Pieterpad? Hier vind je de etappes tot nu toe.
Route:Pieterpad Afstand: 20 km Start: Camping De Weyert Rolde Eind: Café-Restaurant Hegeman Schoonloo
Groene bossen onderweg
Pieterpad, het pad der paden. Of in ieder geval het eerste langeafstandspad in Nederland. Het spreekt tot de verbeelding. Vele mensen lopen het en doen er soms jaren over om het uit te lopen. Een vriendin van mij (lees hier haar ervaringen) loopt het pad in anderhalve maand, vrijwel achter elkaar. Op haar vraag of ik een paar dagen mee wil lopen, is het antwoord uiteraard ja. Dus op een zonnige zaterdag in oktober rijd ik naar Drenthe voor twee etappes van het bekende pad.
Zij rijdt met een campertje van camping naar camping en ik mag een nachtje in het dakbed slapen. We zetten de camper op de camping in Rolde. Bekend terrein want bij de ingang van de camping staat een Jacobspadbordje. Hier liep ik een jaar geleden ook!
Jacobspad meets Pieterpad
Het is schitterend weer als we vertrekken en al snel lopen we in T-shirt. We wandelen om Rolde heen en zien in de verte de Jacobuskerk liggen, waar ook ik vorig jaar een paar zinnen in het gastenboek achterliet.
De Jacobuskerk in Rolde
We lopen gezellig kletsend onze kilometers. Mooie vergezichten, leuke doorkijkjes, af en toe een welverdiend bankje. We wandelen over zandpaden, door bossen en steken beekjes over. Het zijn veelal ‘diep’-en met namen als het Rolder Diep en het Andersche Diep. We lopen door het hoogveengebied Lange Veen dat ons met zonovergoten geel-groene kleuren tegemoet glinstert. Ook de heidevelden zijn talrijk, maar helaas vaak bruin door de zomerse droogte.
Andersche diepHoogveengebied Lange Veen
Af en toe lopen we een stukje op een mountainbikepad en wijken uit voor enthousiast groetende mountainbikers. Een van hen lijkt een oranje strokenrokje aan te hebben. Dichterbij gekomen blijken het oranje lintjes te zijn. Zou het een voetbaltrainer zijn die minimaal drie voetbalelftallen van oranje lintjes moet voorzien? Later blijken de lintjes een markering van een fietsroute van een fietstourclub uit Assen. Morgen zullen de pieterpadwandelaars de paden moeten delen met veel meer fietsers dan vandaag…
Het oranje lintje
Maar de pieterpadwandelaars zijn er ook in groten getale. Vlakbij de camping in Rolde halen we de eerste wandelaars in. En er volgen er veel meer. Wat een verschil met het Jacobspad of het Westerborkpad, waar we een incidentele wandelaar tegenkwamen. Veel wandelaars zijn gekleed in professioneel ogende wandelkleding en hebben het rood-witte boekje in de hand. Ook lijken ze spraakzamer te zijn.
We maken een praatje met twee mannen die de helft van een picknickbankje aan ons afstaan, groeten vier dove wandelaars met een handgebaar en lopen de laatste kilometers op met wandelaars die we op een pieterpadbankje treffen (de man heet heel passend Pieter). Aan het einde van de etappe, op een terras in Schoonloo, komt mijn vriendin wandelaars tegen die ze op eerdere etappes trof. Ze wisselen wandelervaringen uit en wensen elkaar nog een goede wandeling.
Een pieterpadbankje, met recht een wandelbankje
Wat leuk om zo andere wandelaars te treffen en ervaringen uit te wisselen. Alleen dat zou voor mij al een goede reden zijn om het Pieterpad verder te lopen dan de twee etappes van dit weekend. Wie weet… Morgen eerst maar eens de tweede etappe van Zuidlaren naar Rolde.
Benieuwd naar de andere gelopen etappe van het Pieterpad? Hier vind je de etappes tot nu toe.
Een zandpad onderweg op het Jacobspad Uithuizen – Hasselt
Op de blog van Vera wandelt zag ik in augustus deze tag voorbijkomen. De weken erna dook hij bij meerdere wandel- en reisbloggers op. Ze deden uit de doeken waarom ze hun wandelschoenen aantrokken en uren achtereen al wandelend binnen- en buitenland verkenden. Ik kwam bijzondere antwoorden tegen. Hieronder volgen de mijne.
Waarom wandel je?
Ik wandel al zolang ik mij kan herinneren. Van kinds af aan gingen wij elke herfstvakantie met drie generaties naar Zwitserland om de meest schitterende wandelingen te maken. De natuur, de gezelligheid en de prestatie zijn redenen die ook nu nog gelden. Je komt op plekken waar je met de fiets of auto niet komt, hebt lunches met prachtige uitzichten en ik ben soms verbaasd over hoe makkelijk ik 20 kilometers ‘wegtik’.
Steenmannetjes tijdens een wandeling naar Cabane de Moiry in het Val d’Anniviers, Zwitserland
Tegenwoordig is historie ook een belangrijke reden om een wandeling te doen. Het Jacobspad van Uithuizen naar Hasselt is het eerste langeafstandwandelpad dat ik loop en brengt me langs eeuwenoude kerken, kerkepaden, onbekende dorpjes en heel veel geschiedenis waar ik niets van af wist. Voor het Westerborkpad waar ik binnenkort mee wil starten, is historie ook de belangrijkste drijfveer.
Maar misschien nog wel de belangrijkste reden om te wandelen zijn de onverwachte, onvoorziene zaken waar je onderweg op stuit. Het zijn de dingen die je niet in de hand hebt. Het pad houdt op, de aanwijzingen blijken niet te kloppen, je komt bekende of onbekende mensen tegen waarmee je leuke gesprekken hebt. En soms leidt dat zelfs tot een kopje koffie in een 18e-eeuwse boerderij.
Wanneer wandel je?
Ik wandel wanneer ik de tijd heb. Meestal is dit in een weekend of op mijn roostervrije dag door de week. Deze dagen besteed ik dan aan groene wissels, trage tochten, een etappe van een langeafstandswandeling of een ommetje in de buurt. Daarnaast draag ik altijd mijn Garmin, een activity tracker waarmee ik al mijn stappen bij houd. Ik ben dus eigenlijk dagelijks bezig met wandelen en loop vaak bewust nog een stukje als ik bijvoorbeeld moet wachten op mijn trein of bus.
Waar wandel je het liefst?
Eigenlijk heeft elke wandeling zijn eigen charme. Je maakt altijd wel iets mee of komt iets tegen dat je niet verwacht en dat maakt het leuk. Mooie natuur, verrassende paadjes, uitdagende klimmen zijn zeker favoriet, maar een wandeling door een stad of dorpje zijn minstens zo interessant. Ik word iets minder blij van kilometerslange geasfalteerde paden langs grote wegen.
Wandel je samen of alleen?
Meestal wandel ik samen met echtgenoot, familielid, vriendin of collega. Wandelen is een ideale gelegenheid om bij te praten. Daarnaast is het gewoon gezellig en zie je met meerdere mensen meer dan in je eentje, zoals hertensporen of de juiste afslag.
Wat is voor jou het perfecte wandelweer?
Het meest ideale weertype om bij te wandelen is een graadje of 20, droog en niet te veel wind. Maar bij andere weertypen trek ik er ook op uit. De herfst en de lente vind ik fijne jaargetijden om buiten te zijn. De natuur laat zich dan van haar mooiste kant zien. Ik kom dan ook met veel foto’s thuis.
Wat neem je mee tijdens jouw wandeling?
In mijn rugzak zit altijd voldoende proviand voor onderweg, we komen lang niet altijd een horeca-gelegenheid tegen. Bij het Jacobspad hebben we de traditie ingesteld om elke etappe iets lekkers mee te nemen. Dit varieert van Terschellinger pondkoek tot verse ananasstukjes. Daarnaast natuurlijk het routeboekje, eventueel een wandelkaart, mijn telefoon, een fototoestel, een EHBO-setje, een plastic zak om op natte bankjes of grasvelden droog te zitten en afhankelijk van waar en bij welke weersomstandigheden we wandelen een GPS-apparaat, een warme trui en zonnebrandcrème.
Wat is jouw wandeltempo?
Mijn wandeltempo is helemaal afhankelijk van het gebied waar ik wandel, met wie ik wandel en hoe fotogeniek alles is. Het gaat me bij het wandelen niet om de snelheid, maar om het genieten. Een wandeling is een middagje of dagje uit.
Op welke schoenen wandel je?
Ik wandel eigenlijk altijd op mijn Lowa’s, bergschoenen die inmiddels al weer 7 jaar oud zijn. Ik heb ermee in de bergen van Canada, Madeira en de Alpen gewandeld, maar ze hebben ook regelmatig door de duinen van Terschelling, de heidevelden van Drenthe en de bossen van de Veluwe gewandeld.
Mijn trouwe Lowa’s
Wandel je het liefst verhard of onverhard?
Ik kan niet zeggen dat ik liever verhard of onverhard wandel, dat is helemaal afhankelijk van de wandeling. Als ik een wandeling maak voor en door de natuur heeft onverhard wandelen mijn voorkeur. Wandelingen door een eeuwenoude geschiedenis van een stad of gebied echter brengt onvermijdelijk verharde wegen met zich mee. Dit past bij de wandeling. En die kinderkopjes hebben zeker hun charme.
Wanneer is een wandeling voor jou geslaagd?
Een wandeling is voor mij geslaagd als ik met een goed gevoel huiswaarts keer. Dit kan zijn omdat de natuur prachtig was, ik interessante historische dingen ben tegengekomen, het gezelschap aangenaam was, ik leuke ontmoetingen heb gehad of verrassende dingen ben tegengekomen onderweg (zoals een zebra in de sneeuw).
Tijdens de Trage Tocht Duursche Waarden bij Den Nul komen we wel een heel bijzonder dier tegen
Kortom, een wandeling is geslaagd als ik er een stuk over kan schrijven. Tot nu toe is dat altijd het geval geweest. Volgens Robert Macfarlane is dit ook niet zo vreemd. In zijn boek De oude wegen (2012) schrijft hij het volgende:
“Het pact tussen lopen en schrijven is bijna zo oud als de literatuur zelf – een wandeling is maar één stap verwijderd van een verhaal, en elk pad vertelt.”
Geef de Wandel-Tag door
Lees je dit nu en denk je: herkenbaar! Of juist helemaal niet? Vul dan ook de Wandelen-Tag van Vera wandelt in. Ik ben benieuwd naar jouw wandelervaringen.
Route:Jacobspad Uithuizen – Hasselt Afstand: 23 km Startpunt: Rolde, parkeerplaats aan de Grote Brink Eindpunt: Elp, parkeerplaats langs de weg, net buiten het dorp
We zijn over de helft van het Jacobspad als we aan de zevende etappe beginnen. Vandaag zijn we zowaar met zijn vieren, het wordt steeds gezelliger! Ook de medewandelaar met zware rugzak is weer van de partij. Over een paar weken begint haar Franse wandelvakantie en er moet geoefend worden. Op haar rug draagt ze vier pakken appelsap, twee liter water en daarnaast een complete kampeeruitrusting. We gaan niet omkomen van de dorst vandaag.
Net als de vorige keer is het heerlijk wandelweer en we besluiten te beginnen met cappuccino op een Roldes terras. Terwijl mijn medewandelaars bestellen, loop ik nog even langs Warenhuis Brands, de stempelpost die vorige maand gesloten was. Op de deur zit nog steeds hetzelfde briefje, waarmee klanten en Jacobspadwandelaars verteld wordt dat de winkel ‘wegens omstandigheden gesloten’ is. Wat zou er aan de hand zijn? Faillissement of wellicht iets met de eigenaar?
Na de koffie lopen we door het Boerbosch Rolde uit. We volgen het fietspad dat al snel langs uitgestrekte aardappelvelden loopt. Een club dames op leeftijd komt ons netjes achter elkaar fietsend tegemoet. Enthousiast groet de voorste ons, daarna de tweede, de derde, … Na twaalf hallo’s kunnen we weer naast elkaar lopen, glimlachend om zoveel enthousiasme.
Via het dorpje Nijlande komen we op een rustiger weg en genieten van de zon. De route buigt al snel af naar het Westersche Veld, waar over niet al te lange tijd de heide volop zal bloeien. Nu genieten we van de ongerepte natuur. We benijden de boswachter die in zijn 4×4 langsrijdt en dit mooie gebied zijn werkplek mag noemen. Bij een bankje besluiten we onze lunch te nuttigen, uitkijkend over het heideveld.
Een 15 kilo zware rugzak in het Westersche Veld
Na de lunch leidt de weg ons verder door natuurschoon. We volgen de loop van een meanderend beekje – het Amerdiepje – dat ons via vele bochten, mooie doorkijkjes en een grote variëteit aan libelle-achtigen bij het kleine plaatsje Amen brengt. Onverwacht blijkt hier een bruin café te zijn, waar we onze tweede cappuccino van deze dag gebruiken. Het is net vakantie zo!
Het idyllische Amerdiepje
Na Amen gaat de weg over een graspad met aan beide kanten hoge varens en brandnetels. Een ideaal gebied voor allerlei steekbeesten die zich dan ook gretig op ons storten. Vooral mij vinden ze erg lekker en ik moet moeite doen de dazen van me af te slaan. Ik ben blij als we weer op een schemerig bospad komen.
Het pad leidt ons door Boswachterij Hooghalen, een plek met geschiedenis. Rechts van ons bevindt zich het voormalige Kamp Westerbork. Met het oog op de tijd lopen we door en staan even later oog in oog met een rij enorme schotels van de Radiosterrenwacht. We verbazen ons over de grootte en de rails waar ze op staan. Een indrukwekkend gezicht.
We lopen verder en banen ons een weg over de ongelijke paden met hoge grassen. Na enkele wolken muggen getrotseerd te hebben, komen we uit bij een uitkijktoren. De vele trappen vormen een goede oefening voor de bergwandelaar met zware rugzak. Uiteraard vergezellen we haar naar boven en worden beloond met een prachtig uitzicht over de omgeving. We ontdekken zelfs nog meer schotels die we – door het bos lopend – nooit gezien zouden hebben.
Via de Westerbroeken lopen we verder over een lange rechte weg. Hoewel we bedacht zijn op een afslag naar het Elper Noorderveld missen we hem toch. In plaats van terug te lopen, volgen we de fietsroute van het Jacobspad over het verharde pad en komen op hetzelfde punt uit als de wandelroute.
De zon, de zware rugzak en de kilometers beginnen er nu wel wat in te hakken. Gelukkig is Elp in zicht. In een beduidend lager tempo dan in het begin leggen we de laatste kilometers af naar de auto waarmee we weer terugrijden naar Rolde. 23 kilometer in de benen vandaag, een mooie afstand door een prachtig gebied. Volgende maand lopen we naar Terhorst bij Beilen. Hasselt komt steeds dichterbij.
Benieuwd naar de andere etappes van het Jacobspad Uithuizen – Hasselt? Hier vind je de verhalen over de etappes tot nu toe.
Route:Jacobspad Uithuizen – Hasselt Afstand: 19 km Startpunt: Vries, parkeerplaats aan de Brink Eindpunt: Rolde, parkeerplaats aan de Grote Brink
Veel zandpaden, deze etappe
De zesde etappe van het Jacobspad beginnen we in een nieuwe samenstelling van wandelaars. We spreken af in Rolde en rijden met één auto naar Vries, het brinkdorp waar we vorige keer de wandeling zijn geëindigd. De zon schijnt uitbundig en we besluiten te beginnen, zoals we vorige keer geëindigd zijn: met een ijsje.
In korte broek (de eerste keer sinds het begin van het Jacobspad!) lopen we met ijsje langzaam Vries uit. Een van mijn medewandelaars wil trainen voor haar wildkampeervakantie in de Franse bergen en heeft een rugzak met 15 kilo aan gewicht mee. Het is even uitproberen hoe de rugzak het beste zit.
Uitzicht over Heideheim
Over de Taarloseweg gaan we richting het natuurgebied Heideheim. Over een zandpad lopen we door de struiken en bomenrijen en komen bij het Noord-Willemskanaal uit. Glinsterende golfjes strekken zich voor ons uit, ingebed tussen groene kanten. In de verte zien we een binnenvaartschip door de brug gaan. De weg langs het kanaal is verlaten en de grote huizen erlangs staan er vredig bij. Meerdere dragen de naam Heideheim. We zijn het er alledrie over eens dat dit een fijne plek moet zijn om te wonen.
In de volle zon volgen we het kanaal, steken halverwege een brug over en slaan dan af richting Taarlo. De bomen langs deze weg geven een aangename schaduw en we besluiten bij het eerste bankje onze lunch te nuttigen. Aan onze rechterhand staan een paar verlaten caravans en we kijken uit op de spoorlijn, waar af en toe een trein langskomt. Verder is er weinig leven te bespeuren. Heerlijk rustig hier op een woensdagochtend.
Bij Taarlo slaan we al snel af en volgen een zandpad. Na een idyllisch meertje zien we ons eerste hunebed, het hunebed van Loon. De plaats Loon is niet ver meer en als we er aankomen, besluiten we in de plaatselijke herberg een cappuccino te drinken. Op het terras uiteraard. En in de schaduw van een parasol. Dat is wel nodig!
Het hunebed van Loon
De koffie (en de appeltaart) doet ons goed en we vangen de weg weer aan. Langs oude boerderijen lopen we Loon weer uit en zien al snel een glooiend landschap voor ons: de Ballooër Esch. De grafheuvels en hunebedden maken je bewust van de eeuwenoude geschiedenis van deze plek.
Op een gegeven moment zie ik bij een meertje een paars paaltje met het routebordje met de bekende schelp. Een feest van herkenning. Hier stond ik anderhalf jaar geleden ook, toen we de Groene Wissel Rolde liepen. We vroegen ons toen af wat die schelp voor route aangaf. Uiteindelijk was dit paaltje de reden om het Jacobspad te gaan lopen. Bijzonder om hier nu weer te staan!
Een plek met herinneringen
We lopen verder en komen in een bos uit en hoeven volgens het kaartje in het routeboekje enkel een lange bosweg (Kamps) te volgen tot in Rolde. Op de een of andere manier lopen we niet goed en staan we opeens bij een drukke asfaltweg. Hoe is het mogelijk om van een rechte weg af te dwalen? Maar het is ons gelukt … Gelukkig heeft een van mijn medewandelaars de app OsmAnd (navigatie-app) op haar telefoon en vinden we met enige moeite de juiste weg weer terug.
Langs Balloo komen we bij een camping uit die ons met een bord verwelkomt in het dorp van Bartje. We zijn nu niet ver meer van het centrum van Rolde. Even verderop zien we de Jacobuskerk van Rolde scherp tegen de blauwe lucht afsteken. Hij blijkt open te zijn op deze woensdag. Sinds we het Jacobspad begonnen, hebben we nog maar één keer eerder een open kerk meegemaakt (in Zeerijp).
Uiteraard gaan we naar binnen en bewonderen de glas-in-lood ramen, waaronder één met de bekende Jacobsschelp. In het gastenboek laten we een berichtje achter voor andere Jacobspadwandelaars. Hoewel we tot nu toe nog geen Jacobspadwandelaars zijn tegengekomen blijkt uit het gastenboek dat ze er wel degelijk zijn. Een week geleden liepen twee wandelaars de etappe die wij nu lopen, alleen omgekeerd, van Rolde naar Vries.
In Rolde is ook de derde stempelplaats van het Jacobspad. Na even zoeken vinden we Warenhuis Brands. We prijzen onszelf gelukkig dat we deze etappe op een doordeweekse dag wandelen en niet op een zondag. Als we echter dichterbij komen ziet het warenhuis er ernstig gesloten uit. Een briefje op de deur bevestigt dit: Wegens omstandigheden gesloten. Van de drie te behalen stempels hebben we er nu nog steeds maar één binnen. Een zieke koster in Uithuizen en nu een gesloten winkel gooiden roet in het eten. Gelukkig hebben we volgende maand een nieuwe kans. Dan beginnen we de etappe in Rolde.
Benieuwd naar de andere etappes van het Jacobspad Uithuizen – Hasselt? Hier vind je de verhalen over de etappes tot nu toe.
Aan de horizon is nog net het kerkje van Rolde zichtbaar
Het is een koude dag als we richting Assen rijden om de tweede wandeling voor ‘Elke Maand Een Route’ te maken. De weilanden aan weerszijden van de snelweg gaan schuil onder een dichte mist. Tegen het middaguur parkeren we de auto in het centrum van het brinkdorp Rolde, bekend als het ‘dorp van Bartje’. Een aarzelend zonnetje is bezig door te breken.
We starten bij het kerkhof. Een kenmerkend beginpunt, het zal niet de laatste dodenakker zijn die we aandoen vanmiddag. We lopen al snel het dorp uit. Een wit bordje met een groen gestileerd hunebed wijst ons in de richting van deze typisch Drentse bezienswaardigheid. Twee staan er naast elkaar. Indrukwekkend, deze prehistorische grafmonumenten. De bezoeker wordt gemaand om er respectvol mee om te gaan, het blijft een begraafplaats.
Hunebedden bij Rolde
Als we verder lopen is het niet alleen de wind en de temperatuur die het koud maken. De rijp, die zich gedurende de nacht in de takken van de bomen genesteld heeft, begint te smelten. In grote ijzige druppels stort het zich naar beneden. De wind helpt een handje door er ook de nog niet gesmolten ijsklompjes achter aan te blazen.
Niet lang daarna zien we het Balloërveld liggen, een uitgestrekt heideveld waar het grootste gedeelte van deze wandeling overheen gaat. Een gemarkeerde rondwandeling over het veld maakt gebruik van een wel heel bijzondere kleur paaltjes. Gedurende een groot deel van onze wandeling komen we roze, welhaast fuchsia paaltjes tegen. Goed te zien en waarschijnlijk zeer gewaardeerd (en misschien wel uitgekozen?) door de meisje-meisjes uit dit gebied.
Het Balloërveld werd in 1918 een militair oefenterrein en is daardoor niet ontgonnen. De karrensporen uit vroeger tijden liggen nu gebroedelijk naast de zigzaggende tankgracht. Als we over een grafheuvel met de naam Galgenberg lopen, stuiten we op een rij rood-witte stenen paaltjes. Ze lijken vooroorlogs en doen me denken aan grenspaaltjes, maar dat lijkt onwaarschijnlijk hier midden in Drenthe. Waar ze wel toe dienen … ik heb het – ook op internet – niet kunnen vinden.
Er is geen schaap te zien
Het veld staat bekend om zijn schaapkuddes, inclusief herders. Op deze koude februaridag is er echter geen schaap te zien. In het prikkeldraad zien we wel een tastbare herinnering aan hun aanwezigheid. Langs het natuurgebied vallen ons ook de hekken op, die vaak los voor een stuk land staan. Ze gaan niet horizontaal maar verticaal open, net als een spoorboom. Ook staan er regelmatig namen op zoals Slokkert en Lage Maden. Ze verwijzen naar de beekdalen en grasgebieden die er achter liggen. Als boer zou ik mijn gronden ook wel zo willen markeren!
Op de paden kun je merken dat het veel geregend heeft de afgelopen tijd. Af en toe zijn de wegen onbegaanbaar door padbrede plassen. Meestal kunnen we er wel langs, door de heide aan de zijkant. Maar op een gegeven moment stuiten we op een spontaan ontstaan vennetje, dat toch echt niet midden op het pad hoort te liggen. Half wadend door het water kunnen we een zijarm oversteken. Wederom zijn we blij met onze waterdichte bergschoenen.
Dit vennetje hoort hier niet te liggen …
De zon is goed doorgebroken als de kerktoren van Rolde dichterbij komt. We lopen langs ons derde hunebed als we ons opeens op een pelgrimspad blijken te bevinden. Het Jacobspad loopt van het Groningse Uithuizen door Drenthe naar Hasselt in Overijssel. Het sluit aan op de eeuwenoude route naar Santiago de Compostela. Deze route is 208 km lang en ook op de fiets goed te doen. Het klinkt aantrekkelijk. Iets om te onthouden voor de ‘Elke Maand Een Route’-uitdaging.
Met een – al bijna traditiegetrouwe – cappuccino sluiten we in Rolde de wandeling af. We zijn rond en kijken terug op een mooie en historisch interessante route, waarbij ook onze survivalkwaliteiten werden aangesproken. Eigenlijk zouden we in augustus nog eens terug moeten, als de temperaturen aangenamer zijn, de heide in bloei staat en de schapen en hun herders over het veld dwalen. “En dan lunchen op de Galgenberg”, voegt mijn medewandelaar er aan toe, “dat lijkt me wel wat!”
Benieuwd naar de andere Groene Wissels die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.
Door Suzanne 