Elke Maand Een … | N70 Natuurwandelroute in het Rijk van Nijmegen

Elke Maand Een: Route
Route: N70 Natuurwandelroute
Afstand: 16 km
Start: Beek centrum
Eind: Beek centrum

Naast de N70 lopen in dit gebied ook veel andere wandelpaden

Al tijden staat de N70 op mijn nog-te-wandelen lijstje. In 2016 liep ik in dit gebied de Trage Tocht Berg en Dal en kwam ik de N70-bordjes tegen. Ik wist toen niet dat ze de markering waren van een schitterende wandeling. De N70 verwijst naar het jaar 1970, dit was het natuurbeschermingsjaar.

Op een nazomerdag eind september is het zover. Samen met mijn moeder wandel ik de populaire wandeling die ons over 8 bergen voert. We parkeren de auto in Beek en vinden al snel de route. Na een paar honderd meter komen we bij de Muur van Beek. Een steen verwijst naar de Giro di Berg en Dal. De cijfers liegen er niet om (althans niet voor Nederlandse begrippen): een hoogte van 21,7 meter, een stijging van maximaal 10% en de top pas na 1170 meter. Vol goede moed beginnen we aan onze eerste stijging, er zullen nog vele volgen.

Muur van Beek

De route leidt ons naar het natuurgebied de Duivelsberg. Onderweg zien we een richtingaanwijzer die al meer dan 100 jaar op deze plek staat. Tot 1949 liep hier de grens met Duitsland, nu ligt de landsgrens twee kilometer oostelijker. Op de twee armen staat de spreuk ‘laat vriendschap heelen wat grenzen deelen’.

Een 100 jaar oude richtingaanwijzer

De omgeving is schitterend. Stijgend en dalend hebben we regelmatig mooie uitzichten. We lopen door de vallei de Assekuul met oude eiken en vlechtheggen langs het pad. Ook komen we veel tamme kastanjes tegen, soms hele lanen. De paden liggen bezaaid met de kastanjes die vaak nog in hun puntige schil zitten. De algemene veronderstelling is dat de Romeinen hier de bomen ooit geplant hebben als voedselvoorziening.

Veel tamme kastanjebomen onderweg

De namen van de bergen, dalen en beken spreken tot de verbeelding. We beklimmen o.a. de Duivelsberg, de Boterberg, de Sterrenberg en de Ravenberg, we lopen door het Filosofendal en komen langs de Heksendans. Deze laatste is een pannenkoekenrestaurant maar ook een plek met leemkuilen en een lugubere geschiedenis. In de 19e eeuw is hier een dienstmeisje dood gevonden, in de Tweede Wereldoorlog is op deze plek flink gevochten. Maar de naam Heksendans stamt van veel eerder. Voor het christendom zijn intrede deed, vereerden mensen hier waarschijnlijk watergeesten.

De Heksendans, een plek met historie

We lopen in een lus vlak langs de Duitse grens naar Berg en Dal en door naar Nijmegen. De route is aangegeven met witte bordjes met N70 erop en – zoals de Vlaamse wandelaars zeiden die we tegenkwamen – kleine witte mannekes. De bordjes zijn niet overal even duidelijk aanwezig, waardoor we niet precies het pad van de kaart lopen. Met onze routebeschrijving, kaart en Endomondo komen we echter elke keer weer op de goede weg terecht. En het maakt ook niet zoveel uit, het is in dit gebied overal even prachtig.

Een lange lindenlaan

Als we wederom met omwegen weer in Beek uitkomen heb ik volgens mijn fitness tracker 105 verdiepingen gelopen. Op een gemiddelde dag kom ik niet verder dan 15. Er waren vandaag dan ook weinig vlakke stukken bij. Voor wie in Nederland wil trainen voor een wandelvakantie in de bergen raad ik deze wandeling ten zeerste aan. En ook aan iedereen die een dag door on-Nederlands doch schitterend landschap wil wandelen. Ik kom hier zeker nog eens terug!

Mooie uitzichten en paden

Ik liep de N70 met behulp van een papieren wandelkaart en omschrijving die ik bij de Fiets- en Wandelbeurs in Utrecht haalde dit jaar. Hier kun je deze wandelfolder downloaden. In het veld is de route gemarkeerd met witte plaatjes waar met zwarte letters ‘N70’ op staat. Ook kun je de kleine witte ‘mannekes’ op verschillende kleuren bordjes volgen. Af en toe wijst een richtingaanwijzer de wandelaar in de goede richting. De route is een rondwandeling dus je kunt zelf je startpunt bepalen.

De wandelfolder

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier

De Wandelen-Tag

Een zandpad onderweg op het Jacobspad Uithuizen – Hasselt

Op de blog van Vera wandelt zag ik in augustus deze tag voorbijkomen. De weken erna dook hij bij meerdere wandel- en reisbloggers op. Ze deden uit de doeken waarom ze hun wandelschoenen aantrokken en uren achtereen al wandelend binnen- en buitenland verkenden. Ik kwam bijzondere antwoorden tegen. Hieronder volgen de mijne.

Waarom wandel je?
Ik wandel al zolang ik mij kan herinneren. Van kinds af aan gingen wij elke herfstvakantie met drie generaties naar Zwitserland om de meest schitterende wandelingen te maken. De natuur, de gezelligheid en de prestatie zijn redenen die ook nu nog gelden. Je komt op plekken waar je met de fiets of auto niet komt, hebt lunches met prachtige uitzichten en ik ben soms verbaasd over hoe makkelijk ik 20 kilometers ‘wegtik’.

Steenmannetjes tijdens een wandeling naar Cabane de Moiry in het Val d’Anniviers, Zwitserland

Tegenwoordig is historie ook een belangrijke reden om een wandeling te doen. Het Jacobspad van Uithuizen naar Hasselt is het eerste langeafstandwandelpad dat ik loop en brengt me langs eeuwenoude kerken, kerkepaden, onbekende dorpjes en heel veel geschiedenis waar ik niets van af wist. Voor het Westerborkpad waar ik binnenkort mee wil starten, is historie ook de belangrijkste drijfveer.

Maar misschien nog wel de belangrijkste reden om te wandelen zijn de onverwachte, onvoorziene zaken waar je onderweg op stuit. Het zijn de dingen die je niet in de hand hebt. Het pad houdt op, de aanwijzingen blijken niet te kloppen, je komt bekende of onbekende mensen tegen waarmee je leuke gesprekken hebt. En soms leidt dat zelfs tot een kopje koffie in een 18e-eeuwse boerderij.

Wanneer wandel je?
Ik wandel wanneer ik de tijd heb. Meestal is dit in een weekend of op mijn roostervrije dag door de week. Deze dagen besteed ik dan aan groene wissels, trage tochten, een etappe van een langeafstandswandeling of een ommetje in de buurt. Daarnaast draag ik altijd mijn Garmin, een activity tracker waarmee ik al mijn stappen bij houd. Ik ben dus eigenlijk dagelijks bezig met wandelen en loop vaak bewust nog een stukje als ik bijvoorbeeld moet wachten op mijn trein of bus.

Waar wandel je het liefst?
Eigenlijk heeft elke wandeling zijn eigen charme. Je maakt altijd wel iets mee of komt iets tegen dat je niet verwacht en dat maakt het leuk. Mooie natuur, verrassende paadjes, uitdagende klimmen zijn zeker favoriet, maar een wandeling door een stad of dorpje zijn minstens zo interessant. Ik word iets minder blij van kilometerslange geasfalteerde paden langs grote wegen.

Tijdens de Trage Tocht Berg en Dal maken we veel hoogtemeters

Wandel je samen of alleen?
Meestal wandel ik samen met echtgenoot, familielid, vriendin of collega. Wandelen is een ideale gelegenheid om bij te praten. Daarnaast is het gewoon gezellig en zie je met meerdere mensen meer dan in je eentje, zoals hertensporen of de juiste afslag.

Wat is voor jou het perfecte wandelweer?
Het meest ideale weertype om bij te wandelen is een graadje of 20, droog en niet te veel wind. Maar bij andere weertypen trek ik er ook op uit. De herfst en de lente vind ik fijne jaargetijden om buiten te zijn. De natuur laat zich dan van haar mooiste kant zien. Ik kom dan ook met veel foto’s thuis.

Op een mooie herfstdag lopen we de Trage Tocht Paleis Het Loo

Wat neem je mee tijdens jouw wandeling?
In mijn rugzak zit altijd voldoende proviand voor onderweg, we komen lang niet altijd een horeca-gelegenheid tegen. Bij het Jacobspad hebben we de traditie ingesteld om elke etappe iets lekkers mee te nemen. Dit varieert van Terschellinger pondkoek tot verse ananasstukjes. Daarnaast natuurlijk het routeboekje, eventueel een wandelkaart, mijn telefoon, een fototoestel, een EHBO-setje, een plastic zak om op natte bankjes of grasvelden droog te zitten en afhankelijk van waar en bij welke weersomstandigheden we wandelen een GPS-apparaat, een warme trui en zonnebrandcrème.

Wat is jouw wandeltempo?
Mijn wandeltempo is helemaal afhankelijk van het gebied waar ik wandel, met wie ik wandel en hoe fotogeniek alles is. Het gaat me bij het wandelen niet om de snelheid, maar om het genieten. Een wandeling is een middagje of dagje uit.

Op welke schoenen wandel je?
Ik wandel eigenlijk altijd op mijn Lowa’s, bergschoenen die inmiddels al weer 7 jaar oud zijn. Ik heb ermee in de bergen van Canada, Madeira en de Alpen gewandeld, maar ze hebben ook regelmatig door de duinen van Terschelling, de heidevelden van Drenthe en de bossen van de Veluwe gewandeld.

Mijn trouwe Lowa’s

Wandel je het liefst verhard of onverhard?
Ik kan niet zeggen dat ik liever verhard of onverhard wandel, dat is helemaal afhankelijk van de wandeling. Als ik een wandeling maak voor en door de natuur heeft onverhard wandelen mijn voorkeur. Wandelingen door een eeuwenoude geschiedenis van een stad of gebied echter brengt onvermijdelijk verharde wegen met zich mee. Dit past bij de wandeling. En die kinderkopjes hebben zeker hun charme.

Wanneer is een wandeling voor jou geslaagd?
Een wandeling is voor mij geslaagd als ik met een goed gevoel huiswaarts keer. Dit kan zijn omdat de natuur prachtig was, ik interessante historische dingen ben tegengekomen, het gezelschap aangenaam was, ik leuke ontmoetingen heb gehad of verrassende dingen ben tegengekomen onderweg (zoals een zebra in de sneeuw).

Tijdens de Trage Tocht Duursche Waarden bij Den Nul komen we wel een heel bijzonder dier tegen

Kortom, een wandeling is geslaagd als ik er een stuk over kan schrijven. Tot nu toe is dat altijd het geval geweest. Volgens Robert Macfarlane is dit ook niet zo vreemd. In zijn boek De oude wegen (2012) schrijft hij het volgende:

“Het pact tussen lopen en schrijven is bijna zo oud als de literatuur zelf – een wandeling is maar één stap verwijderd van een verhaal, en elk pad vertelt.”

Geef de Wandel-Tag door
Lees je dit nu en denk je: herkenbaar! Of juist helemaal niet? Vul dan ook de Wandelen-Tag van Vera wandelt in. Ik ben benieuwd naar jouw wandelervaringen.

 

Onhollands

Te voet/te fiets: Te voet
Route: Trage Tocht Berg en Dal: Filosofendal, Elyzeese velden en Meiberg
Afstand: Officieel 12 km, wij liepen er 15
Startpunt: Parkeerplaats bij Park Tivoli in Berg en Dal
Eindpunt: Parkeerplaats bij Park Tivoli in Berg en Dal

Begin 2016 begon ik het nieuwe jaar met de uitdaging Elke Maand Een Route. Toen mijn vriendin dit hoorde, was de afspraak al snel gemaakt om een keer een route te wandelen. Met ‘de mannen’ uiteraard. De hare kwam oorspronkelijk uit de omgeving van Nijmegen en wist nog wel wat leuke routes. Maanden geleden prikten wij een datum in het najaar in onze agenda’s.

En toen was het oktober. Op een mistige zondag met de belofte van zon parkeerden wij tegenover pretpark Tivoli in Berg en Dal. Op het programma staat de Trage Tocht Berg en Dal. De routebeschrijving belooft twaalf kilometer klimmen en dalen langs het Filosofendal, de Elyzeese velden en de Duivelsberg. Fraaie namen die de wandeling, voordat we goed en wel begonnen zijn, alvast de nodige jeu meegeven.

Jeu, die de omgeving zelf ook al in zich heeft. We merken het op de heenweg al. Als we in de buurt van Berg en Dal komen, verandert het landschap compleet. De navigatie gebiedt ons een klinkerweggetje naar rechts te nemen, dat in het Sauerland niet zou misstaan. De weg gaat meteen omhoog en blijft stijgen totdat we het bordje Berg en Dal zijn gepasseerd. “Maximaal 10%” staat er op de bordjes. Als vakantiefietser weet ik hoe 10% voelt, zeker zo’n lang stuk en voel mee met de fietsers die we passeren.

Nadat we onze vrienden ontmoet hebben op de afgesproken plek, pakken we de navigatie erbij en duiken het bos in. Vrijwel meteen daalt het bospad en krijgen we een indruk van het ‘klimmen en dalen’. De zon is inmiddels gaan schijnen en strijklicht valt door de takken. Het paadje kronkelt door het bos over trappetjes en bruggetjes. Af en toe vangen we een glimp op van de velden die tegen de bosrand aan liggen. De mist hangt er nog in flarden overheen en biedt een fotogeniek plaatje.

Onderweg komen we regelmatig bordjes tegen. Op een van die bordjes staat ‘N70’. Het lijkt een provinciale weg, maar is een 16 km lange wandelroute door het Rijk van Nijmegen en loopt over maar liefst 8 bergen. Gedeeltelijk volgt het de Trage Tocht die wij lopen. De ‘N’ staat voor Natuurroute en de 70 verwijst naar het jaar waarin de route is ontstaan: 1970. De N70 is een eerbetoon aan het jaar van de Natuurbescherming in 1970. Op andere bordjes staat een figuur die met zijn armen of vleugels gespreid in de lucht lijkt te staan. Een intrigerend beeld, maar waar dit bordje naar verwijst … ik heb het niet terug kunnen vinden.

Het bordje met de figuur met uitgestrekte armen of vleugels.

Tegen lunchtijd komen we langs twee overduidelijk doorgewinterde wandelaars. In outdoorkleding zitten ze op een bankje. In hun handen een beker waar de stoom vanaf slaat. Een soepgeur komt ons tegemoet. Op de grond bij hun voeten staat een gasstelletje met een professioneel ogend windschermpje erom heen. “Lekker”, verzucht mijn vriendin. We lopen inmiddels weer in de mist en dan daalt de temperatuur snel. “Helaas”, reageren de twee mannen, “het water is op.”

Als we later op een vochtig bankje op de Boterberg onze boterhammen opeten, gaan onze gedachten naar het thermoskannetje dat nog thuis in de kast staat. Voor de komende herfstwandelingen misschien helemaal niet zo’n gek idee. Of we nemen natuurlijk een gasstelletje mee. We kijken naar het glooiende veld dat voor ons ligt en begroeten de in kleurige kleding gehulde wandelaars die ons passeren.

Mist en zon wisselen elkaar af.

Na de lunch lopen we snel weer verder om het weer wat warmer te krijgen. Verderop is het pad veranderd in een grote modderpoel. Als we achter elkaar over een smalle strook aangestampte modder aan de zijkant lopen, komt een mountainbiker ons achterop. Hij houdt in tot wij voorbij de modderpoel zijn en haalt ons dan in. Onze opmerking dat een beetje mountainbiker toch wel dwars door de modder gaat, ontlokt hem enkel een ‘boer-met-kiespijn’-lachje. Hij was waarschijnlijk met andere dingen bezig, zoals de Meiberg die op hem (en ons) ligt te wachten. De 90 meter hoge berg heeft een stevige klim in petto. Hij doet ‘m op het kleinste blad en weet fietsend de top te bereiken. Wij kunnen alleen vol bewondering toekijken.

De taakverdeling was bij het begin van de wandeling al snel duidelijk: de mannen nemen het navigeren op zich.  Mijn vriendin en ik lopen voorop en slaan op een gegeven moment een bospaadje in. Achter ons horen we “Hey dames, hier naar rechts”. De twee oudere vrouwen met hond die we net ingehaald hebben, kijken verbaasd op en begrijpen al snel dat zij niet naar rechts hoeven. “Hij klinkt wel streng”, vertrouwt een van de vrouwen ons nog toe als we ons omgedraaid hebben en de weg weer teruglopen. Ze voegt er een vette knipoog aan toe, althans, dat had zomaar gekund.

Met bijna 12 kilometer op de teller, begint de cappuccino nu wel te lonken. De brasserie die ons in de routeomschrijving in het vooruitzicht is gesteld, blijkt helaas dicht. Het biedt een verlaten indruk. Op deze zondag had het nog wel wat omzet kunnen draaien met de vele wandelaars die hier hun middag doorbrengen. Dan maar door naar de horeca aan het beginpunt.

Vlak voor het einde strekken wijngaarden zich uit over de glooiende heuvels. Een sms-je van de provider heet ons welkom in Duitsland. We zijn nauwelijks verbaasd. Dit zijn geen Hollandse landschappen meer. Een lang weekend Duitsland dat ‘altijd nog eens’ op de planning staat, zou zomaar kunnen veranderen in een lang weekend Berg en Dal. Aan de wandelingen zal het niet liggen. Die smaken naar meer en er zijn er nog genoeg over.

Onhollandse landschappen

Deze wandeling telt mee voor de uitdaging Elke Maand Een Route 2016

Benieuwd naar de andere Trage Tochten die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.