Elke Maand Een … | Nautilis

Elke Maand Een: Foto

Bron: Pexels.com

De zon schijnt door het grote raam. Tekent vlekken op de eikenhouten vloer. Stofjes zweven in de lichtbaan. Ik zak onderuit in mijn leesstoel. Zoek met mijn gesokte voet de warme zonnevlek.

In zijn huis is niets dan duisternis. De gebogen muren bevatten geen ramen. Het deert hem niet. Hij vindt zijn weg blindelings.

Acht kamers heeft mijn huis. Van woonkamer tot toilet. Allen afgesloten door een deur. Het zouden er meer (of minder) kunnen worden. Als ik een klusser was.

Hij is een klusser met vele armen. Hij breidt zijn huis oneindig uit. Elke keer een grotere kamer. Waarin hij zijn intrek neemt. Elke kamer een eigen deur.

Mijn tuin is kamer nummer negen. Enkel toegankelijk via deuren. Vogels, slakken, vlinders, ze komen onaangekondigd langs. Omzeilen de deuren. Ze weten zich welkom en snoepen van de kersen.

De diepzee is zijn tuin. Waarin hij en zijn huis zich als een duikboot voortbewegen. ’s Nachts worden ze een luchtballon en stijgen op naar lekkernijen.

Sinds kort ben ik vaak thuis. Ik heb mijn huis nog nooit zolang achter elkaar gezien. En altijd zijn de buren er. De hele straat laat van zich horen. Op mooie zomerdagen in de tuin.

In de diepzee is het stil. Hij hoort alleen zichzelf. De garnaaltjes maken geen geluid. Als hij ze naar binnen schrokt.

Ik wou dat ik mijn huis kon oppakken. Alle acht kamers en de tuin. Onder mijn arm neem ik het mee. Naar de rand van een weids uitzicht. De natuur is mijn buurman.

Hij denkt altijd in de donkere massa te kunnen zweven. Onlosmakelijk verbonden met zijn veilige huis. Hij en de zijnen doen dat immers al honderden miljoenen jaren.

Ik kijk op uit mijn boek. De schelp met bruinrode strepen op mijn schoorsteenmantel baadt in het zonlicht. Een huisje in mijn huis.

Dit keer ligt de nadruk op het verhaal, het product van een interessante schrijfoefening van Schrijven in Utrecht. Het thema is ‘Altijd thuis’, passend bij schrijven in Coronatijd. Uitgangspunt is de uitzending van Vroege Vogels van zondag 19 april over dieren die hun huis meedragen. De Nautilis is zo’n dier.

Net als vorig jaar is de Elke Maand Een …- uitdaging in 2020 een combinatie van eerdere uitdagingen. Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Ook dit jaar komen alle eerdere categorieën aan bod. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … | Fladderiep

Elke Maand Een: Foto
Waar: In de buurt van Borculo

De oudste eik van Nederland staat bij Kasteel Doornenburg in Gelderland en is tussen de 300 en 400 jaar oud. Het Pieterpad loopt er vrijwel langs, waardoor de boom zich op heel wat aandacht mag verheugen van een almaar groeiende groep wandelaars. De hoogste boom van Nederland krijgt zo mogelijk nog meer aandacht. De spar staat direct achter de Koninklijke Stallen bij Paleis Het Loo in Apeldoorn en is ruim 50 meter hoog. Nederland kent nog veel meer bomen die op hun eigen manier uniek zijn. Zo kennen de meeste mensen de boom die alles zag: getuige van de Bijlmerramp en de Anne Frankboom: de paardenkastanje waar Anne Frank op uitkeek vanuit het Achterhuis. En laten we niet de dikste fladderiep van Nederland vergeten.

De boom met de tot de verbeelding sprekende naam staat in de Achterhoek, in de buurt van Borculo. Ik kwam hem tegen op een zaterdag in februari, toen ik de etappe Laren – Borculo liep van het Graafschapspad. Mijn aandacht was gericht op Borculo. En in het bijzonder het busstation van de plaats, waar 20 minuten later de bus zou vertrekken die mij terug zou brengen naar mijn auto. Een uur langer wachten op de volgende bus wilde ik vermijden. Er was onstuimig weer voorspeld later die middag.

In haastige pas passeerde ik de unieke boom, tot iets mij deed omkijken. Een knoestige stam en lange kale takken torenden statig boven een groen bord uit, dat wel een likje verf kon gebruiken. Op het bord de gegevens van de boom in een notendop. Omtrek, hoogte en plantjaar stonden zakelijk opgesomd. Erboven zijn naam, Ulmus laevis, gevolgd door een tweede naam tussen aanhalingstekens, Fladderiep. Door de aanhalingstekens dacht ik gelijk aan een bijnaam. Toegegeven, Fladderiep ligt beter in het gehoor dan het lange en saaie Ulmus laevis.

De feiten zijn indrukwekkend. De boom is zo’n 185 jaar oud, 34 meter hoog en met een omtrek van 600 cm de dikste fladderiep van Nederland. Ik maak een foto van boom en bord en loop snel verder naar Borculo. Op het nippertje haal ik mijn bus. Thuis lees ik dat een fladderiep makkelijk 30 meter hoog wordt en slechts in een paar streken in Nederland voorkomt. Omdat de boom niet ziek wordt van de iepziekte, verwacht men een opmars van deze soort.

Hoe de boom aan zijn naam komt, kan ik niet achterhalen, maar zo’n naam zou niet misstaan in een sprookje of de verhalen van Annie M.G. Schmidt. Ik zie de wereld al voor me waar eenhoorns, draken en fladderiepen door de lucht zweven. Het zou dé kans zijn voor zo’n boom om eens wat van de wereld te zien. De Achterhoekse fladderiep staat al een kleine 200 jaar op dezelfde plek en is voor zijn afleiding afhankelijk van omwonenden, wandelaars en wellicht enkele witte wieven. Dat kan soms best wel eens saai zijn voor zo’n boom.

Ik kan me zo voorstellen dat deze fladderiep zijn eretitel daarom met open armen heeft ontvangen. Als je eenmaal in het rijtje van illustere Nederlandse bomen staat, stromen de bezoekers toe. Bezoek je de Achterhoek, dan ook de dikste fladderiep van Nederland. Selfies met de boom, hem even aanraken, proberen je armen om hem heen te slaan. Het is een gouden formule.

Die zaterdag dat ik er was, trof ik de fladderiep alleen. Opgewekt bekeek de boom zijn eerste bezoeker van de dag. Hij maakte zich al klaar voor een omhelzing of in ieder geval een selfie. Maar helaas. De wandelaar pakt haar telefoon, maakt slechts één foto en voor hij het wist was ze er weer vandoor. Met grote haast ook, alsof ze een trein moest halen. De boom keek haar na en schudde zijn takken. Die jeugd van tegenwoordig …

Net als vorig jaar is de Elke Maand Een …- uitdaging in 2020 een combinatie van eerdere uitdagingen. Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Ook dit jaar komen alle eerdere categorieën aan bod. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … | Leeslampjes

Elke Maand Een: Foto
Waar: In de bus

Ik ben de enige op het donkere en koude busstation als – vijf minuten later dan normaal – de bus komt voorrijden. Ik was al bang dat ik nog een half uur op deze vertrouwde maar nu unheimisch aandoende plek moest doorbrengen. De vijftiger die achter het stuur zit, kijkt me even aan en bromt een goedemorgen. Zijn grijze haar heeft de just-out-of-bed-look, al dan niet opzettelijk. Witte baardstoppels sieren zijn kin. Van zijn overhemd zijn de bovenste vier knoopjes los.

Ik check in en loop het smalle gangpad door. De bus is nagenoeg leeg. Ik vermoed dat mijn dagelijkse busgenoten begonnen zijn aan hun welverdiende vakantie en zich nog eens omdraaien in hun warme bed. Eén man in een felgele jas met bedrijfslogo, een werkbroek en werkschoenen zit achterin de bus. Zijn benen uitgestrekt in het gangpad. Hij kijkt op zijn telefoon. Het licht van het schermpje geeft zijn gezicht een blauwe gloed. Een spook in de bus.

Ik pak mijn boek en ben binnen enkele zinnen op een bergweide, ergens in de Italiaanse Alpen. Als de bus stopt, zie ik dat we al halverwege zijn. Mijn medepassagier stapt uit, steekt zijn hand op naar de buschauffeur en laat mij met hem alleen.

De bus draait de snelweg op richting de volgende halte, 20 km verderop. Er zijn minder rode achterlichten om ons heen dan in voorgaande weken. De ruitenwissers vegen miezerregendruppels van de voorruit. Kerstklanken van Sky Radio beginnen zachtjes door de bus te stromen. Ik hoor de chauffeur mee neuriën met ‘Last Christmas’.

De leeslampjes gaan uit. Abrupt word ik weggerukt uit het vredige berglandschap. Op de bladzijden van mijn boek kan ik geen letters meer onderscheiden. Om me heen is het nu echt donker. Langzaam, me goed vasthoudend aan de stangen, loop ik naar voren. “Chauffeur, mogen de leeslampjes weer aan?” De man springt op van zijn stoel, totdat zijn gordel hem weer terug dwingt. Hij kijkt me aan. Hoewel ik naast hem sta, schreeuwt hij: “Ik schrik me het apelazarus! Ik dacht dat de bus leeg was.” Hij legt zijn hand op zijn borst, waar – zo stel ik me voor – hij zijn hart overuren voelt maken.

Ik mompel een verontschuldiging. De chauffeur reikt met zijn linkerhand naar een knopje. De leeslampjes gaan weer aan. “Bedankt”, zeg ik, en probeer een geruststellende glimlach uit. “Geen dank” mompelt de chauffeur. Zijn blik is gericht op de weg. Als ik terugloop naar mijn plek, is de stilte overweldigend. Wham! moet wachten totdat ik ben uitgestapt.

Net als vorig jaar is de Elke Maand Een …- uitdaging in 2020 een combinatie van eerdere uitdagingen. Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Ook dit jaar komen alle eerdere categorieën aan bod. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … 2019 | Terugblik

2019 was een lustrumjaar voor de Elke Maand Een-uitdaging. Vijf jaar geleden begon ik met de uitdaging om elke maand over een museum te schrijven. De jaren daarop schreef ik over een foto met een verhaal, een route en een straatgedicht. In dit lustrumjaar besloot ik gedurende 2019 over alle vier de uitdagingen te schrijven.

Hoe is het me bevallen? Erg goed. Dit was geen lastig opgave. In enkele maanden schreef ik zelfs over meerdere zaken. Vooral die afwisseling maakte het leuk. Niet elke maand een museum, maar ook eens een route, een straatgedicht of een bijzondere foto waarbij het verhaal zich makkelijk laat schrijven.

Straatgedicht

Nog steeds kijk ik op de plekken waar ik kom om me heen, in de hoop een straatgedicht te spotten. Vaak lukt dat ook. Zo ontdekte ik dit jaar in de Passage in Den Haag, op station Utrecht Centraal, in Tilburg en in de veerterminal van Harlingen mooie exemplaren waar ik over schreef. Ik zag er echter veel meer, zoals deze in Naarden-Vesting.

Jana Beranová in Naarden-Vesting

Genoeg materiaal dus om volgend jaar mee verder te gaan.

Route

Kanoën in de Mastenbroekerpolder

Naast wandelroutes in Zeeland, het Rijk van Nijmegen en het Eiland van Schalkwijk schreef ik dit jaar ook een artikel over een kanoroute. Een activiteit die ik graag, maar veel te weinig doe. Ik ben wel benieuwd of dit de kanoërs onder de lezers aangezet heeft tot kanoën.

Foto

De lezer in de Hortus Botanicus Leiden

Als ik iets aparts, bijzonders of gewoonweg moois zie, maak ik er een foto van. Soms leidt dit tot een verhaal. Zo kon ik dit jaar de lezer in de Hortus in Leiden niet ongemerkt voorbij laten gaan en werd het ook hoog tijd om de stiltecoupé in een artikel te verwerken. Daarnaast inspireerden een zak glutenvrij hondenvoer en een roze post-it me tot verhalen. Door foto’s als uitgangspunt te nemen krijg je verrassende posten.

Museum

Detail uit Collage#6 van Ruud van Empel in Museum Belvédère Oranjewoud

Ik kom niet elke maand meer in een museum, maar toch wel met enige regelmaat. En altijd valt er weer iets op. Een kunstwerk, een persoon, een sfeer. Genoeg stof tot schrijven. De beschreven musea van dit jaar lagen verspreid over het (buiten)land, namelijk in Rheine in Duitsland, Oranjewoud en Tilburg.

Dus

Een behaalde uitdaging dus in 2019. Een overzicht van alle blogposten vind je hier. De afwisseling tussen de verschillende onderwerpen is me zo goed bevallen dat ik hier in 2020 mee doorga. Elke maand een Museum, Foto, Route of Straatgedicht in 2020!

Elke Maand Een … | ‘Feiten’

Elke Maand Een: Foto
Waar: Conferentiecentrum

“Wie wil er beginnen?” Ik kijk de kring rond die gevormd wordt door 17 collega’s. Sommige houden hun ogen strak gericht op hun post-it en trekken een rimpel in hun voorhoofd. Anderen proberen juist mijn blik te vangen. Ook Frank. “Ik begin wel”, zegt hij met zijn zware stem met schorre ondertoon. Hij leunt achterover op het houten stoeltje. De rugleuning kraakt vervaarlijk onder het plotselinge gewicht. Zijn enkel rust op zijn bovenbeen. Het roze post-itje in zijn hand plakt hij op zijn knie.

Vanaf de post-it leest hij de door hemzelf geschreven tekst op: “1: Ik heb in Medisch Centrum West gespeeld; 2: Ik heb op mijn motor Afrika van noord naar zuid doorkruist’; 3: Ik ben aangehouden door de Thaise politie toen ik voor mijn hotel in mijn huurauto stapte.”

Zijn 16 collega’s kijken elkaar aan, gefronste voorhoofden, schouders worden opgetrokken. Ze hebben geen idee. “Jullie moeten nu een nummer kiezen” spoor ik ze aan. “Is het 1, 2 of 3?” Een paar kaartjes gaan omhoog en dan nog een paar, totdat iedereen een hand met kaartje in de lucht heeft gestoken. Ik zie een bonte mengelmoes van enen, tweeën en drieën. Men weet het echt niet.

Frank ziet het ook. Hij leunt nog wat verder achterover. Door zijn brede grijns verveelvoudigen de rimpeltjes naast zijn ogen, zijn witte tanden zijn nu volledig zichtbaar. Met zijn rechterhand wrijft hij over de grijze baardstoppels op zijn kin. Wat hem betreft kan dit moment niet lang genoeg duren. Ze achten hem dus tot alle drie die dingen in staat. Dat had hij niet verwacht toen hij vanmorgen in de auto hiernaartoe nog even snel deze drie ‘feiten’ produceerde.

“Nou, Frank”, zeg ik, “je collega’s tasten volledig in het duister. Hou ons niet langer in spanning. Wat is de leugen?” Frank grijnst nog steeds, laat een stilte van een paar seconden vallen en zegt dan: “Het valt me van jullie tegen dat jullie denken dat ik aangehouden ben door de Thaise politie. Zo’n brave man als ik.”

“Dus je hebt in Medisch Centrum West gespeeld?” klinkt het verbaasd. “Je was toch niet dokter Jan?” “Nee joh”, zegt een collega die aan de andere kant van de kring zit, “hij lijkt er niet op.” “Echt niet? Ik vind hem er wel wat van hebben”. Frank hoort het allemaal aan en geniet zichtbaar.

Ik laat ze nog even doorpraten. Elkaar beter leren kennen was het doel van deze opdracht. Dat loopt gesmeerd.

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … | Stilte

Elke Maand Een: Foto
Waar: Trein

“Dames, ik zeg het niet nog een keer.” Hij wijst naar het raam. Door rimpels in zijn voorhoofd te trekken probeert de conducteur zijn woorden kracht bij te zetten. De zweem van een glimlach die om zijn lippen speelt, maakt het lastig hem serieus te nemen. De oude dames in kwestie merken dit maar al te goed. Ze proberen schuldbewust te kijken. “Ja, nu zie ik het ook”, zegt de ene mevrouw, terwijl ze naar het raam kijkt. Haar buurvrouw knikt instemmend en probeert ernstig te kijken.

Een station eerder had ik nog een sprintje getrokken om bij de juiste coupé uit te komen. Ik wilde mijn boek uitlezen en hoopte op een stille stiltecoupé. Geen zekerheid tegenwoordig. Het enige vrije bankje was direct achter twee oude dametjes. Hun witte haren stevig in de krul, hun beige jassen netjes aan het haakje, een pak stroopwafels op het neergeklapte tafeltje. Ook lag er een opengeslagen fotoalbum. De ene dame wees haar buurvrouw oude zwart-wit foto’s aan. Ik zat nog niet, of haar duidelijke en luide stem klonk door de coupé. “Weet je nog, toen we met Mies en Henk naar Zeeland gingen?”

Ik twijfel of ik er wat van moet zeggen. Vaak hebben oudere mensen, die niet regelmatig met de trein reizen, niet door dat ze in een stiltecoupé zitten. Ook het begrip stiltecoupé is lang niet altijd duidelijk. Voor veel mensen is stiltecoupé synoniem aan fluistercoupé. Om mij heen zit iedereen met oordopjes in. Ik besluit ook maar mijn oortjes te pakken en bij de rustige klanken van een Spotify-playlist, sla ik mijn boek open.

Tien minuten later komt de conducteur langs. Hij heeft helblauwe ogen met een twinkeling. Samen met zijn tweedagen-baardje zou hij zo uit een soapserie gestapt kunnen zijn. Of uit een jongensband. Het donkere uniform laat zijn brede schouders en lange lichaam goed uitkomen. Na mijn OV-kaart checkt hij de geprinte e-tickets van de dames voor mij, die ze na enig zoeken uit hun tassen weten op te diepen. “Sorry conducteur, we zagen u niet aankomen.” Als hij verder loopt, keuvelen ze gezellig verder.

Als de conducteur klaar is met zijn ronde draait hij zich om naar de dames. Blijkbaar is hij ze al eerder tegengekomen deze treinreis. “Dames, jullie zitten nog steeds in de stiltecoupé. Als jullie gezellig willen kletsen, dan moeten jullie ergens anders gaan zitten.” De oude dames knikken wat. “Dit is een stiltecoupé”, probeert de conducteur weer, “hier moet je echt stil zijn. Ik zeg het niet nog een keer.” Hij wijst naar het woord ‘stilte’ op het raam. Heel even draaien de dames hun hoofden in de gewezen richting.

Tussen de twee stoelen in vang ik de blik op van de conducteur. Ik trek mijn wenkbrauwen en schouders op en maak met mijn handpalmen naar boven duidelijk dat het weinig zin heeft. Hij knikt, kijkt verontschuldigend, zucht en loopt dan verder. Voor me hoor ik de twee vrouwen op een ietwat zachtere toon van onderwerp veranderen. “Aardige knaap hè, knap ook! Zeker als hij probeert om streng te kijken. Zou hij nog terugkomen, voordat we in Utrecht zijn?”

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … | Glutenvrij

Elke Maand Een: Foto
Waar: Supermarkt

Op het prikbord in de supermarkt hangt een kaartje: ‘Te koop: Graan- en glutenvrij hondenvoer voor de grote hond. Zit nog 9 kg in.’ Een geprinte foto van een grote groen met bruine zak met een zwarte hond erop, is erbij geplakt. De geïnteresseerden kunnen zelf bieden.

Hoewel ik geen hond heb trekt de advertentie mijn aandacht. Te midden van de aangeboden fietsen, computerspelletjes en babysitters valt een foto van een grote aangebroken zak glutenvrij hondenvoer op. Wat is er met de hond in kwestie gebeurd?

Ik zie een voormalige hondeneigenaar met tranen in zijn ogen aan zijn keukentafel zitten. Voor hem ligt het voorgedrukte advertentiekaartje uit de supermarkt. Hij heeft net zijn trouwe maatje achtergelaten in het huisdierencrematorium. Overal in huis staan nog spullen die hem herinneren aan de vriendschap die ruim 10 jaar heeft geduurd. Daar naast de etensbak bijvoorbeeld staat nog de grote zak voer die de ouwe lobbes erbovenop moest helpen. Het mocht niet baten en nu wil hij deze pijnlijke herinnering zo snel mogelijk kwijt.

Een oudere man in een trainingsbroek, op crocs en net wat te lang wit haar, ziet mij kijken naar de advertentie. Hij merkt op dat “die brokken niet te vreten zijn”. Hij had ze ook gekocht voor zijn eigen hond, op advies van de dierenarts. Na twee happen weigerde het beest nog verder te eten. “Er valt natuurlijk geen discussie te voeren met zo’n hond.”

Ik durf niet te vragen of zijn hond nog leeft.

“Maar” gaat de man verder, “Evert heeft nu een ander merk voer. Ook glutenvrij, maar een stuk beter te hachelen. Hond blij, baasje blij.” Ik zie zijn gezicht ontspannen, hij mompelt “jaja” in zichzelf en schuifelt naar de uitgang. Aan de andere kant van de draaideur zie ik een grote zwarte hond opspringen. Zijn staart beweegt als een malle. Met enige moeite buigt de man zich naar voren en krabt de hond achter zijn oren.

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … | Zeedruif

Elke Maand Een: Foto
Waar: Hortus Botanicus Leiden

Op het bankje onder de bloeiende prunus is een man verdiept in zijn boek. Onderuitgezakt hangt hij tegen de rugleuning. Zijn rechterenkel rust losjes op zijn linkerbovenbeen. Met één hand houdt hij het pocketboek een stukje voor zich uit. De rug is op meerdere plekken geknakt, de voorkant vaal en omgekruld. De rode springerige letters van deze science fiction cultroman nemen bijna helemaal de kleurige voorkant in beslag. Hij brengt zijn wijsvinger naar zijn mond, likt er kort aan en slaat dan een vergeelde bladzijde om.

Als er een groepje al te luidruchtige bezoekers langskomt, kijkt de lezer op. Hij laat zijn blik over de mensen glijden, kijkt naar de eenden die uit de gracht klauteren en draait dan zijn hoofd naar de grote bruine vazen die in een rechte lijn de Chinese kruidentuin in tweeën delen. Weelderige bloemen en sierlijke vogels die zo uit een sprookje weggevlogen lijken te zijn, sieren de vazen.

Ik sta op een paar meter afstand van de voorste vaas en knijp mijn ogen tot spleetjes tegen de felle voorjaarszon. ‘Zeedruif’ lees ik op het bordje dat uit de vaas steekt. Ik laat de naam even bezinken. Mijn fantasie schotelt mij beelden voor van druifvormig zeewier, velden dobberend op de oceaan, wijnboeren die met bootjes de vruchten oogsten. Ik ben al bij het eindproduct aanbeland – de zeedruifwijn, met een zilte afdronk – als een briesje me doet opkijken.

Onder de witte bloemetjes van de prunus die zachtjes bewegen in de wind, zie ik de lezer met trage bewegingen de mouwen van zijn lichte linnen overhemd opstropen. Uit de bruinlederen schoudertas die naast hem op de bank staat, vist hij een zonnebril met kleine ronde glazen. Hij laat zijn boek nu op zijn bovenbeen rusten en een fractie later gaat hij weer op in het verhaal.

Het boek dat hij leest, The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, is inmiddels veertig jaar oud, maar brengt zijn lezers nog altijd ver in de toekomst. Naar andere werelden dan de onze. Ook deze lezer wordt duidelijk gegrepen. Ik laat hem achter op zijn bijzondere leesplekje in deze eeuwenoude Hortus. Met uitzicht op een plant die naadloos in zijn verhaal past.

2019 is een lustrumjaar voor Elke Maand Een… Afgelopen jaren schreef ik elke maand over respectievelijk een museum (2015), een route (2016), een foto (2017) en een straatgedicht (2018). Dit jaar laat ik alle eerdere categorieën aan bod komen. Een overzicht van de artikelen vind je hier.

Elke Maand Een … 2019 (lustrum)

Lustrum
En toen werden we wakker in 2019. Een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen. Ook voor de Elke Maand Een …- uitdaging. 2019 is wat dat betreft een lustrumjaar. In de afgelopen vier jaar blogde ik elke maand over de uitdagingen die ik mijzelf gesteld had dat jaar.

In 2015 bezocht ik elke maand een museum en schreef daarover. Het werkte erg motiverend, ook door de reacties op de stukken. Dat maakte dat ik in 2016 een nieuwe Elke Maand Een … – uitdaging aanging: Elke Maand Een Route, waarbij ik een bestaande route wandelde of fietste. Ook in 2017 en 2018 ging ik door met de uitdagingen, respectievelijk met Elke Maand Een Foto (met een verhaal) en Elke Maand Een Straatgedicht.

2019
Maar wat ga ik doen in 2019? Welke uitdaging stel ik mijzelf in dit lustrumjaar? Ik heb besloten om in 2019 alle eerdere Elke Maand Een …- categorieën aan bod te laten komen. Ik ga schrijven over musea, routes, foto’s en straatgedichten. Het streven is een gelijke verdeling van de categorieën over het jaar.

Hoog op het lijstje
Afgelopen jaren had ik de bedoeling om ook straatgedichten en musea in Zeeland te bezoeken. Dit is er niet van gekomen. Voor 2019 staat deze provincie daarom hoog op het lijstje. Ook het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam en de N70 Natuurroute in het Rijk van Nijmegen wil ik dit jaar zien/wandelen.

Jullie tips
Uiteraard ben ik benieuwd naar jullie tips. Welke musea moet ik echt bezoeken? Welke wandel- en fietsroutes zijn niet te versmaden (bijvoorbeeld in Zeeland) en is er een straatgedicht dat ik echt niet mag missen? De categorie Elke Maand Een Foto is ook voor mij nog een verrassing. Het is maar net wat tegenkom in 2019 (en vastleg op de gevoelige plaat).

Een overzicht van de blogposts voor Elke Maand Een … 2019 vind je hier.

Elke maand een foto | Terugblik

Op 1 januari 2017 begon ik aan een creatieve ‘Elke maand een …’ uitdaging. Ik daagde mezelf uit om elke maand één foto (EMEF) te selecteren uit mijn archieven, recent of niet zo recent, en daar het verhaal achter te vertellen. Aan het einde van het jaar zou ik dan twaalf foto’s hebben die niet in de vergetelheid waren geraakt.

Uitdaging gehaald?
Het einde van het jaar is daar, tijd om terug te kijken. Heb ik de uitdaging gehaald en elke maand een foto met verhaal geplaatst? Jazeker! Het zijn er zelfs dertien geworden. In januari plaatste ik twee foto’s. De inspiratie begon goed.

Inspiratie
Het bleek een uitdaging die me goed lag. Foto’s waren er in overvloed en het verhaal – al dan niet zelf ingevuld – was ook nooit ver weg. Een foto is voor mij een goede basis voor een blogpost gebleken. De meeste foto’s inspireren tot een verhaal. Soms zag ik een situatie en wist dat de EMEF-uitdaging voor die maand in the pocket was. Met een telefoon heb je altijd een camera binnen handbereik.

Uiteenlopende situaties
De natuur vormde regelmatig een dankbare fotolocatie. Of het nu een slak was die ik tegenkwam onderweg naar de bus, bijzondere zelfgekweekte worteltjes, hangvogels of een markante boom. Elke situatie inspireerde tot een verhaal. Ook bij geschreven teksten en rekensommen op diverse stations wist ik gelijk: dit is EMEF-materiaal.

Het had gebeurd kunnen zijn
Een keer heb ik een foto gebruikt die niet van mij was. De foto, door mijn man gemaakt, was te mooi om niet te gebruiken. De sfeer die het in mist gehulde tafereel uitstraalde, schreeuwde om een blogpost. Wie ben ik dan om dit te laten gaan …! Het verhaal had gebeurd kunnen zijn.

En dat is kenmerkend voor meerdere andere blogposten. Of het gegaan is zoals opgeschreven, blijft altijd een raadsel. Ik heb mijn eigen gedachten en invullingen verbonden aan een foto. Het verstilde moment heeft voor mij een betekenis gekregen waar ik eigenlijk niet meer omheen kan. De foto’s zijn niet weggezakt in een archief met vele andere foto’s. Onttrokken aan de vergetelheid hebben ze een ere-plekje gekregen. Met z’n dertienen vormen ze een geslaagde Elke Maand Een Foto-uitdaging.

Benieuwd naar alle foto’s en de verhalen? Een overzicht vind je hier.