Route: Pieterpad
Afstand: 20 km
Start: Station Ommen
Eind: Centrum Hellendoorn
Pieterpad, het pad der paden. Of in ieder geval het eerste langeafstandspad in Nederland. Het loopt van Pieterburen naar de Sint Pietersberg en spreekt tot de verbeelding. Vele mensen lopen het en doen er soms jaren over om het uit te lopen. Een vriendin van mij liep het pad in 2018 in anderhalve maand, vrijwel achter elkaar. Ik liep toen twee etappes met haar mee. Hoog tijd voor de rest.
Het is een grijze herfstdag als we ons opmaken voor etappe 10 van het Pieterpad. De auto parkeren we in Hellendoorn en op de fiets rijden we de 15 kilometer naar station Ommen. Hier eindigden we in augustus in de regen na een overigens zonovergoten etappe. Vandaag staan er vier bergen en mooie natuurgebieden op het programma. We hebben er zin in!
We lopen Ommen uit over een stil weggetje. Voor ons rijdt een trekker met aanhanger. Op de aanhanger zitten twee kinderen te midden van een hele hoop dozen. De trekker stopt bij elk huis. De bestuurder en de kinderen springen eruit en pakken de dozen op die af en toe op de grond en af en toe op een kruiwagen staan. Met een geroutineerde beweging belanden de dozen op de aanhanger, de kinderen klimmen erachteraan. De bestuurder neemt plaats achter het stuur en trekt weer op. Vriendelijk glimlachend groet de oud papier ophaaldienst van Ommen ons.
Een onverhard pad leidt ons het bos in waarna het eerste klimmetje begint, de Besthmenerberg op. Over uitgebloeide heidevelden met bosbessenplantjes lopen we naar boven tot aan de voet van een uitkijktoren. Op een bankje dat we net wat eerder bereiken dan andere wandelaars (“het is jullie gegund, het lijkt alsof jullie al wat langer onderweg zijn dan wij”), halen we de thermosfles tevoorschijn en genieten van een kopje koffie met uitzicht.
Als we de berg weer afdalen stuiten we op een monument voor de slachtoffers van Kamp Erika. Op deze plek was tussen 1941 en 1945 een gevangenenkamp van de Duitsers. ”Een plek van ontberingen, pijn, vernederingen en veel leed” zoals op een van de stenen te lezen staat. Van 1924 tot 1938 werden op deze plek de zogenaamde ‘Sterkampen’ gehouden van de spiritueel leraar Krishnamurti. Voor zijn lezingen kwamen zo’n 3000 volgelingen uit de hele wereld naar Ommen. We kunnen ons er weinig bij voorstellen. Om ons heen zien we een stil bos met smalle onverharde paden.
Langs de Steile Oever – in de diepte zien we een dode rivierarm van de Regge – lopen we naar de brug over de rivier. Hier liepen we drie jaar geleden ook met de prachtige Groene Wissel Ommen. Het voorjaar was toen net begonnen en we hoopten op bloeiende krentenbomen. Befaamd in deze contreien. Nu is duidelijk de herfst aangebroken. De bomen beginnen te kleuren en overal staan paddenstoelen. Ook op onze volgende twee bergen: de Archemer- en de Lemelerberg.
We zijn niet de enige in dit natuurgebied. We zien veel wandelaars, mountainbikers en hardlopers. Zelfs op een bewolkte dag als vandaag. Het is hier dan ook erg mooi. Het is het gebied waar de jeneverbes nog veel voorkomt. Je loopt door uitgestrekte heidevelden en kunt ver kijken vanaf de toppen van beide bergen. Wel wordt er momenteel flink gewerkt in het gebied. We passeren groot materieel en hele stukken zijn kaal.
Langs de Dikke Steen, een immense half uitgegraven zwerfkei, doorkruisen we het bos en lopen naar Lemele. Vanaf hier wandelen we weer in open terrein. Over kleine weggetjes komen we uit bij lunchroom en B&B De Glinthaar. Het staat niet in het boekje, maar is bekend terrein voor ons. Tijdens een familieweekend vorig jaar, in de buurt van Hellendoorn, kwamen we hier op de mountainbike langs. De cappuccino was zeer welkom. Ook nu gaat de koffie met lekkers er goed in.
De vierde berg volgt: de Eelerberg. Er is geen mens en op ons gemakje lopen we over smalle paadjes langs vreemde bomen. In de verte horen we het geluid van crossmotoren of motorkettingzagen. Naarmate we verder lopen wordt het geluid steeds harder, maar we zien niets. Gezien de zaterdag vermoeden we het eerste. Als we op een breed bospad komen met rijen gestapelde boomstammen slaat de twijfel toch toe.
We laten het raadsel achter ons en ook het bos. Over een lange rechte weg met aan weerszijden maisvelden en in de verte boerderijen en grote huizen aan de bosrand, lopen we naar Hellendoorn. Na 20 kilometer zijn we weer op de plek waar we vanochtend weggefietst zijn. Hopelijk zie ik Hellendoorn nog een keer dit jaar voor een volgende bergachtige etappe. Dan met eindpunt Holten.
Benieuwd naar de andere gelopen etappes van het Pieterpad? Hier vind je de etappes tot nu toe.
Door Suzanne 