Route: Klompenpad Ugcheler Markepad
Afstand: 10 km
Start: Parkeerplaats Van der Valk hotel de Cantharel Ugchelen
Eind: Parkeerplaats Van der Valk hotel de Cantharel Ugchelen
Als ik de weerman mag geloven komen er fikse onweersbuien aan vandaag. Ik start daarom vroeg op het tiende Klompenpad dat ik dit jaar loop. Op een zondagochtend om half acht parkeer ik de auto bij het Van der Valk hotel de Cantharel. De naam hotel de Cantharel bestaat sinds 1946 en verwijst naar de toentertijd vlakbij gelegen champignonkwekerij. Hoewel het vlak aan de snelweg ligt, merk je daar niks van. Achter het uitgestrekte hotel begint de natuur. Je kunt zo vanuit je kamer een prachtige ochtendwandeling maken of een ritje op je eigen paard. Die kun je namelijk gewoon meenemen naar dit paardenhotel.
Ik loop achter het hotel langs over de glooiende Ugchelse enk. Aan weerszijden groeien hoge maisplanten. Voor mij loopt een stelletje in joggingbroek en op gympen. Op een kruising buigen ze weer af richting hotel waar voor de rest nog weinig leven te bespeuren was. Ik loop door, het bos in, dat tot mijn verbazing valt het onder het landgoed Den Treek-Henschoten. Die naam ken ik van de Utrechtse Heuvelrug en dat is hier toch niet naast de deur.
Over verlaten bospaden stijg en daal ik met af en toe een doorkijkje naar de maisvelden aan mijn linkerhand. Langs het pad staan grote hoeveelheden uitgebloeid vingerhoedskruid. Wat zal het hier een maand geleden een mooi gezicht zijn geweest. Ik steek de N304 over en kom via het Ugchelsche Bosch bij Het Leesten uit. De route voert me dwars over het glooiende heideveld waar de eerste heideplantjes beginnen te bloeien.
Na een paar hellingen loop ik langs een bosrand en heb af en toe een mooi uitzicht over het heideveld. Ik stuit op de buitenexpositie ‘Mooi Volk’ van de stadsfotograaf van Apeldoorn Sven Scholten. In de Apeldoornse dorpen heeft hij mensen gefotografeerd die buiten de lijntjes kleuren en hem inspireren en intrigeren. Hoewel het Klompenpad er niet langs loopt zet ik toch twee grote zwart-wit foto’s op de foto. Op de ene staat Tunnes Gierpet, Tamboer-maître van Normaal, naast zijn trekker en op de andere de muzikanten Michiel Tijgelaar en Pascal Schouten, muziek makend in het bos.
In dit bos hoor ik meerdere honden blaffen, maar ik zie ze niet. Ik zie wel een trap van cortenstaal met de woorden groen kuil grind. Ze verwijzen naar de grindkuil daar beneden. In de jaren 30 van de vorige eeuw hebben veel arbeiders in het kader van werkverschaffing hier grind opgegraven voor de Apeldoornse stoepbandenfabriek. Naast deze trap zijn er meer kunstwerken met woorden in dit gebied te vinden die verwijzen naar de geschiedenis van het landschap. Zo zie ik ook nog een cortenstalen plaat met de woorden bos hout oud. Interessant om al deze kunstwerken eens naast elkaar te zetten. Welke woorden/zinnen krijg je dan?
Een paar honderd meter verder worden de blaffende honden (met eigenaren) zichtbaar. Het zijn er drie, lopen los en ze komen van meerdere kanten. Ze ontmoeten elkaar op een zandpad. De honden zijn zeer enthousiast en trekken zich niets aan van hun baasjes die op steeds luidere toon hun namen blijven herhalen. Gelukkig stuurt de markering mij een ander zandpad op.
Bij het Salamandergat, een natuurlijke ven met ijzerhoudende oerlaag zodat er altijd water in blijft staan, strijk ik neer op een bankje voor een slokje water en iets te eten. Volgens de overlevering ligt hier ergens in het water een gouden klok. Monniken op de vlucht voor de Noormannen hebben deze klok hier achtergelaten. Ik zie alleen de weerspiegeling van de bomen.
Over bospaden, langs een verlaten hondendressuurclub en over een karrespoor door velden kom ik bij een eeuwenoud kerkenpad uit dat inwoners van het enkdorp Ugchelen naar de kerk in Beekbergen bracht. Nu vallen me vooral de vele paarden op die zich in de weilanden langs het onverharde pad tegoed doen aan net gebracht hooi.
Ik kruis de koppelsprengen en het Maarten van Rossumpad (ik blijf deze LAW tegenkomen op mijn wandelingen) en kom uit bij een papierfabriek. Eens stond hier een papiermolen. Tegenwoordig wordt hier papier voor bankbiljetten gemaakt.
Op de Van Golsteinlaan gaat het verkeerd. In de verte zie ik de markering, loop door en kom bij de N304 uit. Aan de overkant zie ik de Cantharel alweer liggen. Bij de auto blijkt dat ik een kleine 10 kilometer heb gelopen i.p.v. de 11 die de app aangaf. Vreemd, meestal kloppen de afstanden van de Klompenpaden wel. Thuis bekijk ik de routekaart in de app nog eens en blijk ik een lusje gemist te hebben langs de koppelsprengen en het gebouw Caesarea. Normaal houd ik altijd mijn GPX-bestand erbij, maar deze route was zo goed gemarkeerd dat ik enkel de bordjes volgde. En er duidelijk eentje over het hoofd heb gezien…
Ondanks de gemiste kilometer was het een mooie route door een glooiend landschap van bossen, enken en heidevelden. Hoewel ik geen regen heb gehad, liet de zon zich ook niet zien. Ik kan me voorstellen dat het landschap bij zon nog mooier is. Zeker over een paar weken als de heide helemaal in bloei staat.
Benieuwd naar de andere Klompenpaden die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.
Door Suzanne 
Dat is wel bijzonder, dat bord van landgoed Den Treek Henschoten. Dat ligt hier vlakbij. Het is wel uitgestrekt, maar dat het zover doorloopt, dat wist ik niet.
Misschien dat er twee landgoederen zijn met dezelfde naam. Anders is het gebied wel heel uitgestrekt. Ik kon het niet goed vinden op internet….
De delen van dit landgoed zijn blijkbaar niet aaneengesloten.
Dat kan inderdaad ook…
Bij landgoed Oldenaller (bij mij in de buurt) is ook niet alles aaneengesloten.
Ik heb er ook niets over kunnen vinden. Het zou inderdaad een “buitengebied” kunnen zijn.
Mooie route, wel jammer van de koppelsprengen en Caesarea. Ik ken de omgeving daar behoorlijk goed, maar heb – hoe kan het ook anders – toch weer veel nieuwe wetenswaardigheden bij je gelezen. Het Salamandergat was een favoriete speelplek van mijn vader in zijn jeugd. Hij sprak er vaak over, en kijkt er nu op een kleine twee weken na al een jaar over uit. Of hij die klok ’s nachts hoort luiden, wie zal het zeggen?
Wat een herinneringen liggen daar voor jou / je vader. Een mooie omgeving om vaak doorheen te wandelen of te fietsen.
Pingback: 2021 | Terugblik op mijn wandeljaar – Door Suzanne