Route: Klompenpad Kopermolenpad
Afstand: 13 km
Start: Wenumse Watermolen, Oude Zwolseweg 164 Wenum Wiesel
Eind: Wenumse Watermolen, Oude Zwolseweg 164 Wenum Wiesel
Vandaag is Nederland verdeeld. Op weergebied dan. De oostelijke helft is bewolkt, in de westelijke helft schijnt de zon. Hoewel Wenum Wiesel nu nog grijs is, heb ik goede hoop. De scheidslijn met wolken schuift langzaam naar het oosten. Het is 8 uur als ik mijn auto bij de Wenumse Watermolen parkeer. Er staat welgeteld één andere auto.
De route die ik vandaag loop bestaat uit vier naast elkaar gelegen lussen, wat inkorten mogelijk maakt. Ik loop de hele 13 kilometer en besluit de route met de klok mee te lopen. De wandeling start bij een molen die al in 1313 vermeld wordt. Deze molen was door de eeuwen heen een korenmolen, een kopermolen (hier werden koperen platen geslagen) en een runmolen (hier werd schors gemalen voor de leerlooierij). Langs de molen loopt de Wenumse Beek, waar in vroeger tijden vijf molens langs stonden. Vandaag de dag is alleen de Wenumse Watermolen nog over.
Voor de molen ligt de wijerd, deze plas werd gebruikt voor de aandrijving van de molen. De route leidt me erlangs. De eerste en voorlopige laatste wandelaar die ik er tegenkom heeft een bos gras in zijn handen. Ontbijt voor de konijnen? Ik loop over kleine wegen en paden richting landgoed De Kopermolen. Onderweg kom ik grote huizen en veel uitbundig bloeiende rododendrons tegen.
Landgoed De Kopermolen was vroeger een stuk uitgestrekter. Het heette toen De Rotterdamse Kopermolen, in 1627 ontstaan na de bouw van een papiermolen aan de Wenumse Beek. Een Rotterdamse scheepsreder bouwde de molen om tot kopermolen. Ook de wijerd behoorde tot dit landgoed.
Ik loop langs beken en bosweggetjes en twijfel bij een markering die naar een oprit wijst. Het pad blijkt daar toch door te lopen. Ik kan me voorstellen dat ik niet de eerste ben die daar nog even de klompenpaden-app raadpleegt, just to be sure dat je niet iemands tuin in loopt. Ik wandel langs weides waar de bermen vol staan met fluitenkruid en boterbloemen. De insecten vliegen af en aan. De vogels kwetteren en ik kom geen mens tegen. Heerlijk.
Bij Landhuis De Ploeg lees ik in de app dat de Rotterdamse industrieel Louis Joseph Dobbelman die deze villa begin 19e eeuw liet bouwen juist om die reden naar Wiesel kwam. Het is een gebied “waar je de wind door de bomen kon horen ruisen, de vogels kon horen fluiten en waar de beek stroomde.”
De villa is niet het enige grote huis dat ik passeer. Langs de bosweggetjes staan stuk voor stuk indrukwekkende huizen, oud en nieuw staat door elkaar. Ook hier zijn de rododendrons in groten getale aanwezig. Het lijkt me heerlijk rustig wonen hier. Bij de Wieselse Enk, waar veel kleine eenmansenken waren (een enk is een hooggelegen veldje of akker), staat een authentiek ogende schaapskooi in het veld bij de Zandhegge. Het ligt er mooi bij, 100 jaar geleden kan het er net zo uitgezien hebben. Op een bankje verderop drink ik mijn koffie. De enkele fietser die langskomt, groet vriendelijk.
Na de koffie volg ik drie ruiters een klein paadje in. Een beek kruist mijn weg, de paarden stappen er doorheen, ik maak gebruik van de stapstenen. Tussen weides met nog veel meer paarden door kom ik op een lange asfaltweg terecht. In de verte zie ik de Oranjemolen liggen, een windkorenmolen.
In de meest rechter lus loop ik tegen de Grift en het Apeldoorns Kanaal aan. Bekend terrein, hier loopt het Kopermolenpad een stukje gelijk op met het Holhorsterpad dat ik in januari liep. Ik herken het karakteristieke bruggetje dat er nu, 5 maanden later, met al dat groen, misschien nog wel mooier bij ligt.
De Wenumse Watermolen is nu niet ver meer. Ik volg nog een stuk fietspad dat vroeger het tracé van een spoorlijn was van Dieren naar Zwolle. Dit tracé kwam ik bij andere klompenpaden ook al tegen. Een klein, mooi gelegen paadje langs de Wenumse Beek brengt me naar de achterkant van de watermolen waar het waterrad zit.
Ik ben weer terug waar ik begon. Er staan wat meer auto’s op de parkeerplaats, maar druk is het niet. Misschien dat het grijze weer de mensen tegenhoudt. De zon is helaas niet tevoorschijn gekomen. Desondanks was dit een prachtige wandeling. Zeker in deze tijd van het jaar waarin alles bloeit en kwettert.
Benieuwd naar de andere Klompenpaden die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.
Door Suzanne 
Een mooi pad, alleen het laatste stuk voegt wat mij betreft niet veel meer toe dan wat extra kilometers. De dassenburcht nog gezien?
Mooi beschreven trouwens, ik las toch wat wetenswaardigheden die mij niet bekend waren.
Dank! Nee, geen dassenburcht gezien, waar was die?
Één punt kwam je twee keer langs, maar sloeg dan schuin links af langs een weiland en een wildafzetting. Onder de wildafzetting (of hoe heet zo’n bos takken?) zit/zat een burcht.
Ah, niet opgemerkt. Als ik het geweten had had ik even goed opgelet. Wellicht kom ik er nog een keer.