Met het puntje van de tong tussen haar lippen geklemd laat ze een drupje lijm op het suikerklontje vallen. Geconcentreerd stapelt ze het op de andere klontjes die langzaam maar zeker de vorm van een huis aannemen. Naast haar een eenvoudiger ontwerp. Haar broertje legt de laatste hand aan zijn suikerklontmannetje. Beide bouwwerken sluiten feilloos aan bij de andere creatieve uitingen op de tafel, die samen een heuse Suikerstad vormen.
Deze ludieke actie is onderdeel van de tentoonstelling De Stad in MIJ die op dit moment te zien is in Museum IJsselstein. De stad in werkelijk al haar facetten hangt, staat en wordt er geprojecteerd. Vertrekpunt zijn de historische stadsgezichten op IJsselstein, zoals deze al vele eeuwen geschilderd worden. Sfeervol, waarheidsgetrouw. Maar het kan ook anders. Dat laten de kunstenaars zien die het thema aangrijpen om een andere werkelijkheid neer te zetten. Zo zijn er driedimensionaal naar je toe komende kunstwerken, grafisch vervreemdende prenten, maar ook steden gefotografeerd vanaf grote hoogte.
Wat mij aangenaam verraste waren de ‘gecombineerde’ tekeningen en foto’s. Steden worden herschikt, samengevoegd en vormen een geheel nieuwe stad. Zo hangen er enkele werken van Stefan Bleekrode (1986) die verschillende delen van steden combineert tot een imaginaire stad. Zijn tekeningen kloppen tot in het kleinste detail en deden mij denken aan het Panorama van Zutphen. Ik zou zo een uur een dergelijke tekening kunnen afspeuren op zoek naar verrassende details en – wie weet – geheime boodschappen.
Ook het werk van de Turkse kunstenaar Murat Germen (1965) houdt je vast. Op het eerste gezicht lijkt het een volgebouwde heuvel. Huizen in allerlei kleuren zijn naast, boven en onder elkaar gebouwd. Bovenop de heuvel een moskee. Als je echter nog eens goed kijkt lijkt het niet logisch, niet realistisch. Zijn er wel straten, kunnen de bewoners eigenlijk hun deur wel uit? Is dit een foto van een bestaande stad?
Muta-morfophosis noemt Germen deze werken. Hij heeft er meerdere gemaakt. De term is volgens het toelichtingbordje “een samentrekking van mutatie en metamorfose”. Wat hem opvalt is dat steden veranderen en toch steeds meer op elkaar gaan lijken. Hij probeert het gewone op een ongewone manier te laten zien, “by alienating it from its familiar context and finally make people to see it afresh…”.
En dat gebeurt zeker en niet alleen bij dit werk. ‘De stad’ krijgt een hele andere betekenis als je al deze ‘verfrissende’ kunstwerken bij elkaar ziet. Dit is nu zo’n tentoonstelling die je meerdere malen zou kunnen bezoeken, zonder je te vervelen. Een nog niet eerder gezien detail, een achterliggend idee dat nu pas doordringt, je ziet elke keer wat nieuws. Het is eigenlijk zoals een stad in werkelijkheid is: er is altijd wat te zien en het is immer in beweging. En dat is precies wat de kunstenaars zo fascineert.
Benieuwd naar De stad in MIJ? De tentoonstelling is nog tot 15 maart 2015 te zien in Museum IJsselstein.
Dit museumbezoek telt mee voor de uitdaging ‘Elke maand een museum‘.
Door Suzanne 
Pingback: 2015: het jaar van ‘Elke Maand Een Museum’ | Door Suzanne