Een glimp van lente

De schaduwen van de oude bomen werpen zich over het glinsterende water, over de eenden die hier hun dagelijkse rondje zwemmen. De gele krokussen en het glooiende felgroen van het grasveld zijn perfect in balans. Stralen voorjaar uit. Laten de bezoekers zin krijgen in een warmer jaargetijde. Sommigen van hen hebben hun plekje al ingenomen op een van de bankjes verspreid over de Hortus. Uit de wind, in de zon. Alsof dat jaargetijde al gearriveerd is. Met winterjas en in een dikke sjaal gedoken leunen ze achterover. Glijdt er een tevreden uitdrukking over hun gezicht. Al lezende in hun meegebrachte boek profiteren zij volop van een van de eerste lentedagen.

Rust heerst er. De bezoekers scharrelen langs de verschillende tuinen, lezen af en toe een bordje, soms met Japanse tekens. Even zoeken zij de warmte op van de tropische kassen, verbazen zich over de vlinders en vissen die daar leven. Ademen de vochtige lucht in en wanen zich heel even in een oerwoud ergens ver weg. Een enkeling steekt een vinger in wat een vleesetende plant heet te zijn, maar zal later ongeschonden huiswaarts keren.

De zon lokt de mensen weer naar buiten. Over kronkelpaadjes dwalen kinderen, ze blijven abrupt stilstaan bij een verscholen waterval. Wijzend naar het getrapt neerdalende water roepen ze hun vader: “Papa, kijk, een echte waterval!”. De vader glimlacht even en slentert verder. De kinderen rennen achter hem aan, op weg naar de volgende ontdekking.

De Japanse tuin draagt de naam van een verzamelaar naar wie elders in de stad een heel museum genoemd is: De Von Siebold Gedenktuin. De rode muur kan geen enkele bezoeker ontgaan en nodigt uit tot een onderbreking van de slentering. Op het bankje in het theehuis zoekt een stelletje elkaars gezelschap. Dicht tegen elkaar aan zittend, staren zij naar de platte stenen, de dikke bamboestammen en de bomen in de verte. Misschien wel een van de bomen die door de verzamelaar zelf meegebracht is uit Japan.

Hoewel de zon haar best doet, blijft het winter. De meeste planten bewaren hun kleurenpracht voor een ander seizoen. In een nette rij opgestelde kruiwagens met viooltjes geven toch een voorproefje. “Kom nog eens terug”, lijken ze te zeggen, “als de zon hoger staat en de planten uit hun winterslaap ontwaken. De Hortus zal je niet teleurstellen. Dat doet het al 425 jaar niet.”
Meer informatie over de Hortus Botanicus in Leiden en de activiteiten rondom het 425-jarig bestaan vind je hier.

Dit museumbezoek telt mee voor de uitdaging ‘Elke maand een museum‘.