Stoetwegenpad: herinneringen in een winters landschap

Route: Klompenpad Stoetwegenpad
Afstand: 11 km
Start: TOP Slot Zeist, Zinzendorflaan Zeist
Eind: TOP Slot Zeist, Zinzendorflaan Zeist

Op een zaterdag in december zijn mijn moeder en ik aan het einde van de middag uitgenodigd voor een boekpresentatie in Wijk bij Duurstede. Ik was een van de redacteuren van het boek. Wijk is best wel een eindje weg, daarom besluiten we er een dagje uit van te maken. Met een klein tripje down memory lane. We knopen er namelijk een wandeling aan vast vanuit Zeist, de plaats waar ik elf jaar geleden woonde.

We zetten de auto op de TOP bij Slot Zeist waar het een komen en gaan is van voetballertjes en voetballers van de nabijgelegen voetbalvelden. Wij beginnen de wandeling met een cappuccino en carrot cake bij de in kerstsferen gehulde Orangerie van Slot Zeist. Het is lang geleden dat ik hier was!

Voldaan en opgewarmd wandelen we naar het begin van het Klompenpad. Buiten is het mistig en koud. Takken en planten zijn wit van de rijp. Het is prachtig. We lopen de route tegen de klok in en wandelen over modderige paden door het buitengebied van Zeist. We werpen een blik op het voormalige landhuis van Wibi Soerjadi, lopen onder het spoor door en bij Bunnik door een donker en nat tunneltje onder de A12.

Aan het einde van de tunnel stroomt de Kromme Rijn. De kronkelende rivier loopt in 28 km van Wijk bij Duurstede naar Utrecht en wordt ‘s zomers bevolkt door kanovaarders. Ook mijn man en ik hadden ooit het plan om de rivier per kano af te zakken, maar het is er nooit van gekomen. Wel heb ik diverse stukken per voet afgelegd over het Kromme Rijnpad.

Kromme Rijn

Over het Jaagpad, dat vroeger gebruikt werd om schepen voort te trekken lopen we een stuk langs de rivier. We komen een paar wandelaars tegen, maar op het water is het uitgestorven. De huizen aan de overkant hebben stuk voor stuk kano’s, sloepjes en motorboten aan en op steigers liggen. Allemaal wachtend op een zonnig voorjaar. Wat zit je daar dan heerlijk op je steigertje met een kopje koffie (of rosé), uitkijkend over de rivier.

We laten de Kromme Rijn achter ons en lopen weer richting Zeist. Station Driebergen-Zeist herken ik niet meer terug. Voor de gelijkvloerse spoorwegovergang is een autotunnel onder het spoor in de plaats gekomen. Het simpele stationnetje waar ik vaak gestaan heb, is veranderd in een volwaardig station. Gelukkig is pannenkoekhuis Princenhof aan de overkant niet veranderd. Er is nog plek en wij warmen op met een pannenkoek.

De Breul

De route gaat verder over landgoed De Breul met het grote landhuis en de waterpartij. Hier woonden wij vlakbij. Leuk om hier weer eens overheen te lopen. Vanaf de Driebergseweg wandelen we naar het Perenlaantje waar het een drukte van belang is. Auto’s en fietsen staan op het modderige pad. Het lijkt erop dat er net knotwilgen zijn gesnoeid in het land. Zouden dit ook vrijwilligers zijn zoals ik dat van andere streken ken?

De knotwilgen in de verte zijn al onder handen genomen

Hierna volgt nog een verrassend stuk langs de Blikkenburgervaart. Op het modderig paadje met uitzicht op water en bossen waan je je ver buiten de bebouwde kom, maar niets is minder waar. Als je goed luistert hoor je het gejoel van de voetbalvelden naast Slot Zeist alweer. Het Stoetwegenpad heeft mij verrast. Hoewel ik jaren vlakbij heb gewoond, kende ik verschillende paden helemaal niet. Zelfs (of juist) met dit winterse weer was het een prachtig pad. Als het Stoetwegenpad elf jaar geleden had bestaan, had ik het zeker meer dan eens gelopen.

Langs de Blikkenburgervaart

Terug op de TOP verruilen we onze modderige wandelschoenen voor iets schonere exemplaren, halen we zo goed en zo kwaad als het gaat de modderspatten van onze broeken, fatsoeneren we onze door de wind verwaaide haren en vertrekken we naar Wijk bij Duurstede voor een hele andere bezigheid.

Benieuwd naar de andere Klompenpaden die ik heb gelopen? Je vindt ze hier.