Moestuin

Op een zonnige zaterdag in het voorjaar plant ik mijn zorgvuldig opgekweekte broccoli- en courgetteplantjes uit in de moestuin. De aarde is ontdaan van onkruid, de stenen paadjes die de vakken scheiden, zijn geveegd, de weerberichten spreken van zon en een buitje. Betere omstandigheden kan ik me niet wensen. Over een paar weken staan de pompoenen, spruitjes, snijbiet en palmkool op de planning. Nog even en het uit-eigen-tuin-eet-seizoen breekt aan! Dacht ik.

Als ik de volgende ochtend al brood smerend een blik uit het keukenraam werp, zie ik zwarte aarde en een paar korte groene sprietjes, ontdaan van al hun blaadjes. 16 frisgroene plantjes in één nacht verdwenen. Van de daders ontbreekt elk spoor. Hoewel, als ik goed kijk, zie ik overal slijmerige, glinsterende banen over de aarde en de stenen lopen. Het uit-eigen-tuin-eet-seizoen is vannacht al aangebroken. Voor de slakken.

Hoe meer mensen ik erover spreek, hoe groter de omvang lijkt te zijn van de slakkenplaag, die ons teistert dit voorjaar. Iedereen kampt met leeggegeten moestuinen. Elke moestuinierder gaat er op zijn eigen manier mee om. Er zijn slakvriendelijke methoden. Zo gaan mensen in de weer met cacaodoppen (scherp voor de slakkenlijfjes), koffiedik (slakken houden niet van cafeïne) en koperdraad (geeft slakken een schokje). Iemand raapt elke ochtend en avond slakken en laat de honderden (!) die hij verzamelt tijdens een wandelingetje een paar kilometer verderop vrij. De creatievelingen gaan aan de slag met yoghurt-bakjes, waarbij ze in de bovenkant scherpe punten knippen. Elk plantje krijgt zijn eigen bakje.

Maar er zijn ook rigoureuzere methoden. Verdrinken in bier, doormidden knippen, in een plastic zakje doen en dichtknopen of gewoon verpletteren onder je schoen. Bij de koffieautomaat op het werk komen om half negen ’s ochtends de meest gruwelijke manieren voorbij. “Wat moet je anders?!” roept een collega uit. “Mijn hele groentetuin is leeggevreten door die smiechten.”

Ikzelf probeer na het strooien van koffiedik (werkt niet, mijn slakken houden kennelijk wel van cafeïne), de cacaodoppen-methode uit. Die tip kreeg ik van een bevriende hovenier. “Wel minimaal zes centimeter dik strooien” gaf hij mij nog mee. De tuin ruikt nu naar chocolade en de hoopjes met doppen om de planten heen zien er leuk uit. De twee spruitjesplanten die ik als test middenin de hopen cacaodoppen zette, hebben de nacht helaas niet overleefd.

Het koelbloedig vermoorden van de weekdieren in mijn tuin vind ik te ver gaan. En ik probeer juist zo weinig mogelijk plastic te kopen. Ik beschouw daarom het uit-eigen-tuin-eet-seizoen 2024 hierbij als gesloten. In 2025 een nieuwe poging.